بررسی راهبردهای مناسب جهت احیا بافت های تاریخی با رویکرد فرهنگ اسلامی - ایرانی با استفاده از تحلیل SWOT (مطالعه موردی در محله اسفنجان شهر سمنان)

در قرن اخیر، محلات مسکونی وفضاهای شهری در سیر تحول و فرآیند تکوین خود و به تبع تحولات و جریانات ناشی از اندیشه جهانی شدن پدیده‏ ها، دستخوش تغییرات و دگرگونی‏ های شگرفی گردیده‏ اند. در این جریان ارتباط میان انسان و محیط زندگی او دچار گسست عظیمی‏ گردیده‏ است. شکاف موجود مقدمه جدایی مکانی و شکل‏ گیری فضای اجتماعی عاری از پیوستگی‏ های اجتماعی، شاخص‏ های هویت، تعلق محیطی و فرهنگی را تشدید نموده ‏است.انتخاب شهر سمنان به عنوان الگوی طراحی در بافت‏ های کهن از یک بابت به واسطه ارزش ‏های دست نخورده موجود در بافت قدیم شهر است و از طرف دیگر دیدگاه تاریخی که این شهر را به عنوان یکی از قدیمی‏ترین مراکز فرهنگی- تاریخی تجمع انسانی از روزگاری کهن (عهد پارتیان) در سرزمین ایران معرفی نموده می‏باشد. توجه به ارزش‏های کهن فضاهای شهری موفق، درنظر گرفتن انسان و حالات درونی او به عنوان الویت اول، رو به فراموشی رفتن کرامات انسانی در تمام ابعاد زندگی انسان و غرق شدن فضاهای شهری در ساخت و سازهای مدرن امروز از نکاتی است که پژوهشگر را بر آن داشت تا با بررسی ساختارهای کهن شهری و نظریات بزرگان شهرسازی به ارایه طرح مناسب جهت بازگرداندن شادابی و سرزندگی به محدوده مورد نظر بپردازد. این پژوهش در نظر دارد تا در گام نخست شناختی مکفی از بافتهای تاریخی با رویکرد فرهنگ اسلامی – ایرانی داشته باشد که بدین منظور محله اسفنجان در شهر سمنان از مصادیق بافت تاریخی فرهنگی ایران را به عنوان سایت مرود بررسی در نظر گرفته و در ادامه با مطالعه میدانی شناخت دقیقی از نقاط قوت، ضعف، فرصت ها و تهدیدهای در پیش روی احیا این منطقه را اکتسبا نماید تا در ادامه با استفاده از تحلیل SWOT بر روی نتایج حاصله اقدام به ارایه استراتژی های احیا و مرمت بافتهای تاریخی و اولویت بندی آنها نماید.