نقش سرمایه اجتماعی در توسعه پایدار اجتماعی در مناطق مرزی شمال ایران مطالعه موردی: محلات شهر رشت

پایداری اجتماعی به عنوان یکی از سه بعد اصلی توسعه پایدار، جایگاه مهمی در برنامه ریزی های شهری دارد و یکی از عوامل موثر بر این بعد سرمایه اجتماعی می باشد. در این راستا بازنگری در سیاست های برنامه ریزی به منظور تقویت سرمایه اجتماعی امری اجتناب ناپذیر است. این پژوهش به منظور بررسی نقش سرمایه اجتماعی در توسعه پایداری اجتماعی محلات برای شهر مرزی رشت انجام شده است. پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر روش توصیفی - تحلیلی می باشد جمع آوری داده ها به روش کتابخانه ای و میدانی بوده است. براساس مبانی نظری و مدل مفهومی پژوهش سرمایه اجتماعی را به وسیله شاخص های روابط اجتماعی، اعتماد نهادهای عمومی، حس تعلق به مکان و آگاهی براساس نظرات گروه خبرگان مورد سنجش قرار گرفته است. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از معادلات ساختاری و به کمک نرم افزار ایموس انجام شده است. نتایج به دست آمده نشان داد که شاخص حس تعلق به مکان با ضریب 78/0 بیشترین اثر را بر سرمایه اجتماعی دارد و بعد از آن اعتماد نهادهای عمومی با ضریب 71/0 در رتبه دوم قرار دارد و متغیر روابط اجتماعی با ضریب 58/0 و آگاهی با ضریب 38/0 در مراتب بعدی اثرگذاری قرار دارند. و در مجموع سرمایه اجتماعی در محلات با ضریب (بتا) 84/0 بر توسعه پایدار اجتماعی این محلات تاثیر مثبت دارد و رابطه این دو متغیر با هم معنادار می باشد. به عبارتی دیگر با تقویت سرمایه اجتماعی توسعه پایدار اجتماعی نیز تقویت خواهد شد.