باززنده سازی و احیاء بافت تاریخی با نگاهی متاثر از ارایه های معماری شهری

بافت های تاریخی، مهمترین بخش های نواحی شهری امروزی را تشکیل می دهند، آنها انعکاس حضور زنده گذشته ای هستند که آنها را شکل داده است. این مکان های با اهمیت فرهنگی، غالبا احساسی عمیق از پیوند با گذشته و تجربه های زنده، فراهم می آورند و به مانند اسنادی تاریخی، به عنوان نمودهای محسوس هویت، واجد اهمیت می باشند. تحوالت زندگی شهرنشینی چند دهه اخیر بافتهای قدیمی را با مشکالت عدیدهای در ابعاد مدیریتی، اقتصادی، اجتماعی، کالبدی تاسیسات و تجهیزات شهری و سایر امکانات شهری مواجه ساخته است که همه این عوامل دست به دست هم داده و زمینه مناسبی را برای فرسودگی این بافت های با ارزش و تاریخی فراهم نموده است. لذا موضوع احیاء و باززنده سازی شهرهای تاریخی اهمیت می یابد و تالش برای حفاظت از آنها با برنامه مرمتی و احیاء به همراه اصول اجرایی مدون و روش های اقدام مناسب، امری ضروری محسوب می شود. این امر چنانچه همراه با حفظ آرایه های مربوط به هر بافت تاریخی همراه شود، فرایند باززنده سازی این مناطق را موفق تر جلوه خواهد داد. در این پژوهش با بررسی انواع برخوردها با احیای بافت های تاریخی، به ارزیابی نقش مایه های معماری در این بافت ها پرداخته می شود. نتایج نشان می دهد که حفظ تک بناها و توجه صرفا مقدس مآبانه به میراث کهن نیز نمی تواند پاسخگوی نیازهای زندگی امروز باشد. آنچه در این بین مهم است، وجود جریان زندگی است که با نیازهای منطقه ای و ویژگیها و آرایه های خاص خود بتواند در کالبدهای کهن اتفاق بیفتد