ویژگی های شکلی (فرمی) شعر رضا براهنی در مجموعه خطاب به پروانه ها

فرم شعر فارسی طی تاریخ، پیوسته دستخوش دگرگونی های بسیار شده است؛ به ویژه در قرن حاضر و پس از مطرح شدن شعر نو، این تحولات، چشم گیرتر و بحث انگیز تر شده است. یکی از واپسین نظریه ها در زمینه شکل شعر معاصر فارسی را رضا براهنی با چاپ مجموعه شعر خطاب به پروانه ها عرضه کرد. او در این مجموعه و در بحث نظری مقاله انتهای کتاب، با عنوان «چرا من دیگر شاعر نیمایی نیستم»، بر آن بود که با یافتن ایرادها و بن بست های شعر نیمایی و سپید، و با ارایه نظریه ای نو، از بحرانی که مدعی است گریبان گیر شعر نوی فارسی شده است، عبور کند. نظریه و اشعار او در این مجموعه، متاثر از شعر پسامدرن و نظریه های ادبی غربی، نظیر فرمالیسم و شالوده شکنی است؛ همچنین برخی از دیدگاه های مطرح شده نظیر زبانیت، شعر چندصدایی، استفاده از صوت و قطع روایت، برای نخستین بار با این مجموعه به شعر نوی فارسی راه می یابند. در پژوهش حاضر، با مرور شکل شعری براهنی در دوره های مختلف کاری او و اشاره به تاثیرپذیری وی از پست مدرنیسم، و همچنین با آوردن نمونه هایی از اشعار و تحلیل آن ها، کوشیده شده است واپسین نظریه فرم شعری براهنی بررسی و جمع بندی جدیدی از مشخصه های شکلی اشعار خطاب به پروانه ها ارایه شود.