نگه داری طولانی مدت داربست بیضه ای برای استفاده در مهندسی بافت

داربست های بیولوژیکی به وسیله سلول زدایی بافت ها یا ارگان ها بدست می آیند. داربست های بیولوژیکی مختلفی مانند داربست کبد، ریه، مری، درم و بیضه تولید شده است. کاربرد داربست ها در مهندسی بافت، نیاز برای روش ذخیره ای داربست ها را ایجاد کرده است. 

هدف مطالعه ما مقایسه دو روش برای نگه داری طولانی مدت داربست های بیضه ای می باشد.

در این مطالعه تجربی بیضه های 20 موش نر هشت هفته کشته شدند و بیضه های موش ها جدا شده و با سدیم دودسیل سولفات و تریتون تیمار شدند. کارآیی فرآیند سلول زدایی با استفاده از بافت شناسی و اندازه گیری DNA مشخص شد. داربست های بیضه یا در محلول PBS در دمای 4 درجه سانتی گراد نگه داری شدند یا با روش انجماد آهسته فریز شده و در نیتروژن مایع ذخیره شدند. رنگ آمیزی تری کروم ماسون، رنگ آمیزی آلشین بلو ایمونوهیستوشیمی، اندازه گیری کلاژن و گلیکوزامینوگلیکان قبل و بعد از 6 ماه ذخیره سازی انجام شد.

رنگ آمیزی هماتوکسیلین- ایوزین (H&E) نشان داد که پس از اتمام فرآیند سلول زدایی، سلولی باقیمانده نمانده است. تجزیه و تحلیل محتوای DNA نشان داد که تقریبا 98% DNA از بافت حذف شده است. ارزیابی بافت شناسی، حفظ اجزاء ماتریس خارج سلولی در داربست های تازه و منجمد-ذوب شده را تایید کرد. اجزاء ماتریس خارج سلولی در داربست های ذخیره شده در دمای 4 درجه سانتیگراد کاهش یافت. نتایج تست سمیت سلولی با MTT نشان داد که داربست ها زیست سازگار بوده و تاثیر مضر بر تکثیر سلول های فیبروبلاست جنینی موش ندارد.

نتایج ما نشان از برتری روش انجماد آهسته برای ذخیره طولانی مدت داربست های بیضه دارد.
 .