تغییرات مورفولوژیک بافت ریه در پی دریافت نانوذره نقره تولید شده با روش سنتز زیستی در موش‏های صحرایی نر ویستار تمرین کرده

هدف از این پژوهش بررسی میزان آسیب بافت ریه موش‏های صحرایی تمرین کرده، ناشی از دریافت دوز بالای نانوذره بیولوژیک نقره است.

30 سر موش صحرایی نر در 6 گروه کنترل سالم، نانونقره، تمرین هوازی، تمرین بی هوازی، نانونقره + تمرین هوازی، نانونقره+ تمرین بی هوازی به‏صورت تصادفی ساده تقسیم شدند. ابتدا گروه های تمرین به‏مدت 10 هفته با پروتکل هوازی و بی‏هوازی به ‏تمرین پرداختند. سپس تزریق درون صفاقی نانوذرات نقره تولید شده توسط قارچ فوزاریوم، به‏ازای10 درصد وزن بدن هر رت در 5 نوبت انجام گرفت و پس از 48 ساعت از آخرین تزریق، رت‏ها بی هوش شده و نمونه گیری صورت پذیرفت. نمونه ها با رنگ‏آمیزی هماتوکسیلین- ایوزین و توسط میکروسکوپ نوری عکس‏برداری و مورد مطالعه قرار گرفتند.

نتایج نشان داد تمرین بی هوازی درکاهش وزن رت‏ها به‏صورت معنی‏داری موثر بود (045/0=p). هم‏چنین اکسیژن مصرفی در تمامی گروه‏ها به‏جز گروه دریافت کننده نانونقره، نسبت به گروه کنترل افزایش داشت (000/0=p).  هم‏چنین تزریق نانونقره بیولوژیک موجب التهاب و پرخونی در بافت ریه رت‏های بدون تمرین شد. اما در گروه تمرین بی‏هوازی التهاب و پرخونی نسبت به گروه هوازی کمتر بود.

به‏نظر می‏رسد تزریق نانوذره نقره تولید شده به‏روش زیستی موجب عارضه‏های ساختاری بافت ریه رت‏های نر ویستار شود. هم‏چنین نتایج پژوهش حاضر نشان داد پیش آمادگی بدنی بی‏هوازی نسبت به هوازی در کاهش این اثرات سودمندتر است.