تحلیل کیفیت هوا براساس ذرات معلق PM2.5 و PM10 با دو روش USEPA-AQI و IND-AQI و فاکتور EF در شهر اهواز در سال های 1395 و 1396

وضعیت نامطلوب کیفیت هوا یکی از مهم ترین مشکلات محیط زیستی است که بسیاری از شهرهای دنیا را به چالش کشیده است. در مطالعه حاضر با توجه به اهمیت ذرات معلق به عنوان یکی از مهم ترین آلاینده های اتمسفر شهر اهواز، هدف اصلی ارزیابی وضعیت کیفیت هوای این شهر از نظر ذرات معلق (PM10 و PM2.5) در سال های 1395 و 1396 است.

ابتدا داده های مربوط به دو آلاینده از شبکه کنترل کیفیت هوای اهواز تهیه شد. برای بررسی وضعیت ذرات معلق و نیز تعیین سهم هر کدام از آلاینده ها در افت کیفیت هوا و نیز تعیین آلاینده مسیول از روش های USEPA-AQI و IND-AQI و نیز فاکتور بیشینه استفاده شد.

میانگین غلظت سالانه برای PM10 و PM2.5 به ترتیبµg/m3  35/165 و µg/m3 26/58 مشاهده شد. براساس نتایج شاخص کیفیت هوای اهواز در این دوره براساس غلظت آلاینده PM10، 27 روز و براساس غلظت آلاینده PM2.5 در کل روزها وضعیت ناسالم بوده است. مقایسه غلظت فصلی آلاینده ها با استاندارد NAAQS نشان داد که دو آلاینده در تمام فصول از حد مجاز NAAQS بیشتر است. طبقه بندی کیفی هوا براساس IND-AQI نشان داد در تمام فصول کیفیت هوا در سطح ضعیف بوده است که براساس USEPA-AQI این وضعیت هوای اهواز کیفیت هوای ناسالم و ناسالم برای گروه های حساس را ایجاد کرده است. مقایسه دو روش نشان داد که IND-AQI در منطقه 90/273 و آلاینده شاخص PM10 است ولی براساس USEPA-AQI، آلاینده شاخص PM2.5 با مقدار AQI 93/136 بود. فاکتور EF نیز تایید کننده نتایج روش IND-AQI بود و نشان داد که آلاینده مسیول در کاهش کیفیت هوا به وضعیت ضعیف و بحرانی در این دو سال، آلاینده PM10 است.

بنابراین براساس یافته ها نظارت و پایش مستمر کیفیت هوا به ویژه از نظر آلاینده PM10 یکی از استراتژی های اصلی برای کنترل آلودگی هوا در این شهر است.