بررسی تاثیر شدت شاکویو بر اسپاستیسیتی اندام فوقانی در بیماران مبتلا به سکته مغزی

اسپاستیسیته به دنبال آسیب های نورون محرکه فوقانی اثرات سویی بر کیفیت زندگی و عملکرد بیماران داشته و درمان های غیر تهاجمی متعددی برای کاهش تون عضله وجود دارد. هدف از این تحقیق، بررسی تاثیر شدت شاکویو بر بهبود اسپاستیسیته اندام فوقانی در بیماران مبتلا به سکته مغزی است.

در این مطالعه، 20 بیمار در دو گروه درمانی به شکل تصادفی قرار گرفتند. گروه اول درمان با فرکانس 4 هرتز و شدت انرژی 0/03 میلی ژول بر میلی متر مربع در ناحیه تاندون عضلات فلکسور مچ دریافت کردند و در گروه دوم همان درمان با شدت انرژی 0/8 میلی ژول بر میلی  متر مربع برای بیماران اعمال شد. دامنه ی حرکتی اکستنشن مچ دست با گونیامتری و شدت اسپاستیسته فلکسوری مچ دست با معیار تغییر یافته اشورث قبل و بعد از جلسه درمانی و یک هفته پس از آن ارزیابی شدند.

شدت اسپاستیسیته اندام فوقانی و دامنه ی حرکتی اکستنشن مچ دست بهبودی معنی داری بلافاصله و یک هفته پس از درمان با شاکویو شدت بالا داشت. در گروه درمان با شدت پایین شاکویو نیز، کاهش معنی دار در شدت اسپاستیسیته اندام فوقانی و افزایش غیر معنی دار در دامنه  ی حرکتی اکستنشن مچ دست دیده شد.

در این مطالعه، درمان شاکویو با شدت بالا در بهبودی اسپاستیسیته و دامنه ی حرکتی بیماران در مقایسه با شدت پایین موثرتر بود. به نظر می رسد درمان با شاکویو با شدت مناسب ممکن است بتواند جایگزینی برای سایر درمان های اسپاستیسیتی باشد.