مقایسه تاثیر پیاده روی در آب و خشکی بر TNF-α و IL-10 سرم زنان سالمند با نارسایی دیاستولی

یکی از مهم ترین اهداف سلامتی، کاهش محدودیت های وابسته به سن در سالمندان است. فعالیت بدنی یکی از روش های پیشگیری، به تاخیر انداختن یا درمان اختلالات ناشی از پیری در افراد با نارسایی قلبی است. مطالعه حاضر باهدف مقایسه تاثیر پیاده روی در آب و خشکی بر برخی عوامل التهابی در زنان سالمند با اختلال دیاستولی انجام شد.

در این پژوهش نیمه تجربی 40 آزمودنی دارای اختلال دیاستول با میانگین سنی 5±65 به طور تصادفی به سه گروه کنترل (10 نفر)، گروه پیاده روی در آب (15 نفر) و گروه پیاده روی در خشکی (15 نفر) تقسیم شدند. تمرینات شامل 12 هفته، 3 جلسه در هفته و به مدت 60 دقیقه با شدت 40-50% vo2 peak بر روی تریدمیل و در آب انجام شد. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین نمونه های خونی گرفته شد و سطوح متغیرهای TNF-αو IL-10 موردبررسی قرار گرفت. برای تعیین معنادار بودن متغیرها  از آزمون آماری تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد.

نتایج نشان داد، تمرین در آب و خشکی باعث کاهش سطوح سرمی TNF-α (016/0=P)، (027/0=P) و  افزایش سطوح سرمی IL-10 (002/0=P)، (011/0=P) می شود که ازلحاظ آماری معنادار بودند.

تمرینات هوازی از جمله پیاده روی باعث کاهش التهاب سیستمیک می شود. با توجه به وجود مشکلات ارتوپدی و درد مفاصل در سالمندان میتوان پیاده روی در آب را جایگزین کرد. تمرینات در آب به علت فشار هیدروستاتیکی آب باعث افزایش بازگشت وریدی و بهبود عملکرد قلب در سالمندان می شود.