بهره گیری از سیستم پشتیبانی فضایی چند معیاره در اولویت بندی توسعه مجدد اراضی قهوه ای در کلانشهر مشهد

مفهوم توسعه مجدد در شهرسازی با اقدامات و پیش بینی هایی برای بهترکردن کیفیت محیط کالبدی-فضایی شهرها همراه است. ضرورت این امر زمانی رخ میدهد که انسجام، هماهنگی و عملکرد محیط شهری کمرنگ شده و پاسخگوی نیازمندی های آن محیط نیست. اراضی قهوه ای از جمله محدوده های رهاشده، ناکارآمد و نیازمند توسعه مجدد در شهرها هستند، این اراضی به عنوان پهنه های ناپایدار شهری منجر به تنزل کیفیت محیطی، جدایی گزینی های اجتماعی و بروز بی هویتی و ناپایداری در دل شهرها گردیده اند. با وجود این مشکالت لزوم توجه و شناسایی این پهنه ها و ارزیابی آنها جهت مداخله هدفمند و پایدار به شدت حایز اهمیت است. مسئله اصلی تحقیق حاضر شناسایی مولفه ها و شاخص های تعریف اراضی قهوه ای در کلان شهر مشهد و تعیین معیارهایی جهت ارزیابی و اولویتبندی توسعه مجدد آنها است.
روش شناسی: این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و به لحاظ روش، توصیفی-تحلیلی و اکتشافی متوالی است و به منظور تحلیل ها، ترکیبی از روش های چند-معیاره تصمیم گیری و سیستم اطالعات جغرافیایی (MC-SDSS) و مدل های ترکیبی آن (TOPSIS, SAW) به کار گرفته شده است.
یافته ها: براساس تحلیل های صورت گرفته و مولفه ها و شاخص های به دست آمده از منابع موجود، مدل مفهومی با 5 مولفه و 30 شاخص تدوین و وزن هر دسته و اهمیت مسایل تعیین شد.
نتیجه گیری: نتایج گویای آن است که توسعه مجدد اراضی قهوهای در کلان شهر مشهد فرصت های بیشماری را برای تجدید حیات و احیاء فعالیت های شهری و دستیابی به پایداری شهری در ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی، کالبدی و زیست محیطی ایجاد نموده است. در میان مناطق 13گانه کلان شهر مشهد، منطقه 12 اولویت اول توسعه مجدد اراضی قهوه ای است و منطقه ثامن به عنوان مرکزی-ترین منطقه شهری که بافت قدیم شهری را در برمی گیرد اولویت آخر در توسعه مجدد اراضی قهوه ای را شامل شد.