زبان قرآن و گفتمان فرهنگی جمهوری اسلامی

امروزه نقش‏ پیچیده و چندلایه زبان در ارتباطات و تعاملات فرهنگی و علمی در سطح بین‏الملل آشکار است. استعمار نیز بهره‏های بسیاری طی چند صد سال گذشته از این مقوله مهم برگرفته است. استعمار زبانی و فرهنگی سرفصلی مهم از تاریخ استعمار دیروز و امروز است. این در حالی است که اسلام خود دین زبانی است و تمدن آن نیز پایه زبانی و فرهنگی داشته است. زبان قرآن زبان مادری هیچ قومی نیست، بلکه زبان کامل و جامع خدای بزرگ در لباس سخن مردم و مبتنی بر فطرت انسانی است؛ زبانی که در قید و بندهای نژاد و قومیت، سیاست و ملیت، و مرزهای جغرافیایی و تاریخی محصور نمی‏ماند و بیش از آن که ترجمان مجموعه حقوقی و داستانی و شریعت حلال و حرام باشد، پایه و مایه دانش و بینش و فکر و فرهنگ است. زبان قرآن، با توجه به ظرفیت‏های متعدد و ناشناخته آن، می‏تواند پایه مرابطات فکری و مصدر الگوی فرهنگی و علمی جمهوری اسلامی برای بهره‏های متعالی انسانی در سطح جهانی باشد. در این مطالعه به تبیین بخش‏هایی از نقش‏ها و ظرفیت‏های این زبان ‏پرداخته شده و نیز بیان شده است که ترجمه‏های قرآن از ایفای چنین نقش‏هایی ناتوان‏اند.