«گفت وگوی فرهنگی تمدن ایرانی و اسلامی» راهی به سوی اعتدال و صلح در نظام بین الملل (ضرورت ها، فرصت ها، و راه کار ها)

«گفت وگو ی تمدن ها»، به منزله طرح اعتدالی و تفسیرکننده روابط بین الملل، بیان گر نقش مهم ارتباط میان ملت ها در تداوم تمدن ها و ترسیم آینده ای شکوفا در پیش برد اهداف صلح آمیز است. پیش نیاز فرایند گفت وگو ی حقیقی تمدن ها شناسایی ظرفیت های تمدن ها، احترام دوسویه، پذیرش جایگاه صاحبان آن ها، ویژگی های اصیل تمدنی آن ها، و گفت وگو از موضعی برابر است. بدیهی است که عرصه فرهنگ، با لایه های متعدد در تمدن های بزرگ، یکی از حوزه های عالی گفت وگو در پیش برد اعتدال و صلح جهانی است. دو تمدن بزرگ ایرانی و عربی، که دو شاخه تنومند تمدن اسلامی قلمداد می شوند، با پیشینه عظیم تاریخی و ظرفیت های فرهنگی پویایی که در آن ها جریان دارد، طبعا با تعامل و هم گرایی فرهنگی و بهره مندی از مواضع و اهداف فرهنگی مشترک و ازمیان برداشتن موانع ذهنی تاریخی و چالش های فرهنگی مانند جریان افراطی گری، نفوذ و رشد فرهنگ های غلط غربی، تفرقه افکنی های قومی مذهبی، افزایش برخی واگرایی هایی فرهنگی در جهت اعتدال فکری و فرهنگی در منطقه خاورمیانه و جهان، از مسیر دست یابی به سطح بالاتری از مدیریت روابط و گفت وگو های تمدنی و همکاری های فرهنگی، می توانند اقدامات مشترکی انجام دهند، که می توان آن را «گفت وگو ی فرهنگی تمدن ایرانی و اسلامی» نام نهاد. اجرایی کردن گفت وگو ی فرهنگی کارساز با به کارگیری سیاست های اعتدال گرایانه، مانند تشکیل کمیته های فرهنگی مشترک چندجانبه و طرح ریزی نقشه فرهنگی با اهداف و ارزش های مشترک از مجموع کشورهای عربی و ایران و بازتاب آن در عرصه جهانی، تحقق می یابد. این مقاله با روش توصیفی تحلیلی درصدد پاسخ گویی به این سوال است که، با توجه به شناخت ضرورت گفت وگو ی فرهنگی تمدن ایرانی و عربی اسلامی، با چه روش هایی تعامل میان این دو تمدن افزایش می یابد. از جمله راه های تعامل می توان به هم افزایی فرهنگی، ترویج فرهنگ خودباوری، و استفاده از امکانات فرهنگی اشاره کرد. این مقاله سعی دارد با برشمردن فرصت های یک سان و کاربست راه کارهای فرهنگی در جهت سامان و بلوغ جامعه ای امیدوار با گسترش صلح، اعتدال، و دوستی در جهان گامی بردارد.