معناشناسی واژه «هلوع» با نگاه تطبیقی از منظر شهید مطهری و آیت الله جوادی آملی

انسان، موجودی است که وجود او آکنده از اوصاف غریزی و فطری است. صفت «هلوعیت»، از جمله این اوصاف  است که آیه 19 سوره معارج به آن اشاره می کند و مساله حساسیت انسان نسبت به خیر و شر را مطرح می نماید. بین مفسران در تفسیر این آیه، اختلاف دیدگاه وجود دارد. این نوشتار که به روش توصیفی- تحلیلی سامان یافته، به بررسی آرای دو تن از مفسران معاصر، یعنی شهید مرتضی مطهری و آیت الله جوادی آملی پرداخته و این نتیجه به دست آمده که دیدگاه هر دو مفسر، هم سو با دیدگاه مفسرانی است که آیه را در مقام وصف خلقت انسان می دانند. اگرچه شهید مطهری، اصل خلقت انسان بر پایه «صفت هلوعیت» را برای او کمال می داند، آیت الله جوادی آملی معتقد است کمالی که فقه و دین آن را به رسمیت می شناسد، در تقرب به خدا و مظهریت انسان برای ذات اقدس اله است. با این حال، دیدگاه های دو مفسر در تعارض با یک دیگر نیست؛ زیرا مراد شهید مطهری از این نوع کمال، کمال آلی و مقدمی است؛ اما آیت الله جوادی آملی به کمال حقیقی اشاره کرده است.