نقش و مرز محبت در تربیت کودک از دیدگاه قرآن و حدیث

فرزندان انسانی، موجوداتی تربیت پذیرند که باید در پرتو محبت به درستی هدایت و تربیت شوند. محبت نیاز اساسی فرزندان است. در پرتو محبت کریمانه، امید فرزندان به زندگی افزایش می یابد و می توانند با تیزبینی، از اشتباهات خود، پلی برای موفقیت بسازند و ناامید نشوند. محبت، باعث پیوند والدین و فرزندان می شود و آن ها را تیزهوش و روشن بین می کند. البته تربیت محبت آمیز، باید به گونه ای روش مند و مرحله به مرحله انجام شود. در این امر مهم، باید عوامل تربیت محبت آمیز، به خوبی از موانع تشخیص داده شود و عوامل، فراهم گردد و موانع، برداشته شود. اسلام از هرگونه افراط و تفریط در ابراز محبت به فرزندان منع می کند و میانه روی را زیربنای تربیت می داند. باید شرایط سنی و نیازهای فرزندان در نظر گرفته شود و با توجه به آن، محبت به آنان صورت گیرد. اگر محبت بیش از حد و یا در جای نامناسب ابراز شود، فرزندان نازپرورده، لوس، زورگو و یا ضعیف النفس و متکی به والدین بار می آیند.  این نوشتار، بر آن است تا با مطالعه قرآن و احادیث معصومان (علیهم السلام)، درباره نقش و مرز محبت در تربیت فرزندان و چگونگی و میزان اعمال محبت نسبت به آنان بحث کند.