اثربخشی برنامه والدگری مبتنی بر روانشناسی مثبت گرا بر خودکارآمدی ، ناگویی هیجانی و بار روانی مادران کودکان با مشکلات رفتاری

مشکلات رفتاری کودکان به‌عنوان رفتارهای مقابله‏ای و برون نمود توصیف می‏شوند و غالبا متوجه دیگران از جمله؛ مادر به عنوان مراقب اصلی هستند تا خود کودک. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش الگوی والدگری مثبت بر خودکارآمدی ، ناگویی هیجانی و بار روانی مادران کودکان با مشکلات رفتاری انجام شد.

روش این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش ‏آزمون و پس ‏آزمون با گروه کنترل نابرابر بود. جامعه پژوهش مادران کودکان با اختلالات مشکلات رفتاری شهر الیگودرز در نیمه اول سال تحصیلی 99-1398بودند که از میان انها مادران 30 دانش آموز با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به روش تصادفی در دو گروه مساوی جایگزین شدند (هرگروه 15نفر). گروه ازمایش 12جلسه 90دقیقه ای آموزش والدگری مبتنی بر روان شناسی مثبت را دریافت کردند و گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکردند. ابزارهای پژوهش پرسشنامه های خودکارآمدی والدینی دومکا (1996)، ناگویی هیجانی تورنتو (1994)، مقیاس بار روانی پای وکویر (1984) و مقیاس مشکلات رفتاری کودکان کانرز (1998) فرم والدین بودند. داده‏ها در این بخش با روش تحلیل واریانس آمیخته ، آزمون شاپیروویلک ، آزمون ماچلی و آزمون لوین باکمک نرم‏افزار SPSS نسخه 22 تجزیه‌وتحلیل شدند.

یافته ها نشان دادکه در مرحله پس آزمون بین آنها از نظر هرسه متغیر خودکارآمدی ، ناگویی هیجانی و بار روانی تفاوت معنی داری وجود داشت . به عبارت دیگر،آموزش برنامه والدگری مثبت باعث افزایش خودکارآمدی و p<0/05) 11/6 F =)کاهش ناگویی هیجان,p<0/05). 23/16=) و کاهش بار روانی (F=8/01, P<0.05) در مادران کودکان با مشکلات رفتاری شد.

برنامه والدگری مبتنی بر روان شناسی مثبت با تاکید بر جنبه های روان شناسی مثبت از جمله؛ ارتقای عزت نفس، خودکارآمدی و تقویت جنبه های مثبت در زندگی می تواند به مادرانی که فرزندان دارای مشکلات رفتاری هستند کمک کند.