مروری اجمالی بر ارتباط تجربه بدرفتاری در دوران کودکی و خودجرحی بدون هدف خودکشی در نوجوانی

طی دو دهه گذشته، اهمیت بالینی و پژوهش پیرامون خود جرحی بدون هدف خودکشی به عنوان تخریب مستقیم و تعمدی بافت های بدن که فاقد هدف و یا نیت خودکشی است روندی افزایشی داشته است. پژوهشها حاکی از شیوع بالای این رفتار در دوره نوجوانی است، رفتاری که به  عنوان یک راهبرد جبرانی جهت مقابله با و مدیریت هیجانات منفی شدید مفهوم پردازی می شود. آنچه دوره نوجوانی را کانون مطالعات این رفتار قرار می دهد تحولات جسمانی و روانشناختی در این دوره است که خود به عنوان عوامل پریشانی زا عمل می کنند، حال آنکه میزان این پریشانی می تواند متاثر از تاریخچه فرد نیز باشد. تعاملات اولیه با والدین و تجارب تحولی به عنوان عواملی معرفی شده اند که بیشترین نقش را در پیش بینی رفتار خودجرحی در میان نوجوانان دارند. نوشتار حاضر با تاکید بر نظریه های تبیینی و کارکردی مروری اجمالی بر ارتباط تجربه بدرفتاری در دوران کودکی و رفتار خودجرحی از منظر مطالعات اخیر است. در پایان جستجویی پیرامون مطالعات داخلی انجام شد لیکن علیرغم شیوع چهار الی پنج درصدی در میان جامعه نوجوانان ایرانی، گویا مطالعه این رفتار از منظر پژوهشگران داخلی پنهان مانده است.