اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهدACT بر کاهش تعارضات زناشویی و بهبود صمیمیت زوجین متقاضی طلاق

نقص در صمیمیت و تعارضات زناشویی همواره یکی از دلایل اصلی طلاق بیان شده است. این پژوهش با هدف تعیین اثر بخشی رویکرد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش تعارضات زناشویی و بهبود صمیمیت زوجین متقاضی طلاق انجام شد.

پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل زوجین متقاضی طلاق مراجعه کننده به مراکز مداخله شهر مشهد در زمستان 1397 بود. سی زوج، به روش نمونه گیری داوطلبانه با جایگزینی تصادفی انتخاب شدند پانزده زوج در گروه آزمایش و پانزده زوج در گروه کنترل قرار گرفتند  اعضای گروه آزمایش طی دوازده جلسه نود دقیقه ای پرتکل درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد شرکت کردند در حالیکه اعضای گروه کنترل تحت هیچ مداخله ای قرار نگرفتند. هر دو گروه مقیاس تعارضات زناشویی و پرسشنامه صمیمیت را در مراحل پیش آزمون و پس آزمون تکمیل کردند. داده ها با بهره گیری از نرم افزار SPSS و تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شدند.

یافته ها نشان داد که رویکرد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش تعارضات زناشویی و بهبود صمیمیت زوجین متقاضی طلاق موثر بوده است.(01/0>P)

بحث و نتیجه گیری: 

بر اساس شواهد این پژوهش، می توان نتیجه گیری کرد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد مداخله ای موثر است. و استفاده از آن برای کاهش تعارضات زناشویی و بهبود صمیمت زوجین و در نتیجه کاهش میل به طلاق به مراکز مشاوره خانواده و کلینیک های مددکاری اجتماعی، مراکز خدمات بهداشت روانی، مراکز مداخله در بحران و دادگاه های خانواده در جهت کاهش تعارضات زناشویی و بهبود صمیمیت زوجین پیشنهاد می شود.