پایش اثرات تمرین استقامتی جسمانی و مغزی همزمان بر شاخص های فراخستگی در افراد فعال

فرآیند فزاینده فراخستگی در ایجاد پیشرفت یا افت عملکرد ورزشکار، نقش بسیار مهمی دارد و توقف به موقع در این محور سبب پیشرفت عمکرد ورزشکار و رسیدن به هدف خواهد شد. هدف تحقیق حاضر پایش شاخص های فراخستگی در گروه تمرین استقامتی جسمانی همراه با تمرین مغزی در مقایسه با تمرین استقامتی جسمانی می باشد.

آزمودنی های تحقیق 20 زن و مرد دانشجوی تربیت بدنی دانشگاه شهید بهشتی (سن 4/4 ± 3/22 سال، قد 12/6 ± 56/177سانتی متر، شاخص توده ی بدن 5/4 ± 22 کیلوگرم بر متر مربع) بودند. با استفاده از نتایج آزمون حداکثر اکسیژن مصرفی، آزمودنی ها به دو گروه تمرین استقامتی همراه با تمرین مغزی (BET) و گروه تمرین استقامتی (ET) تقسیم شدند. تمرین استقامتی بر روی دوچرخه ثابت و تمرین مغزی همزمان با استفاده از مانیتور به مدت هشت هفته انجام شد. برای پایش تمرین از شاخص های پرسشنامه پومز، ضربان قلب استراحتی، میزان درک تلاش و سطوح استراحتی کورتیزول بزاقی استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آماری تحلیل واریانس بااندازه گیری های مکرر استفاده شد. سطح معناداری آزمون P˂0.05 در نظر گرفته شد.

صرف نظر از نوع فعالیت، میزان حداکثر اکسیژن مصرفی افزایش معناداری در هر دو گروه به همراه داشت (P = 00/0). نتایج ضربان قلب استراحتی، شاخص های پرسشنامه ی پومز و سطوح استراحتی کورتیزول بزاقی تغییر معناداری که بیانگر فراخستگی غیرعملکردی باشد، نشان ندادند (p <0.51). شاخص میزان درک تلاش طی دوره ی تمرین، در گروه، تمرین استقامتی جسمانی همراه با تمرین مغزی در مقایسه با گروه تمرین استقامتی جسمانی افزایش داشت (P=0.5).

نتایج تحقیق حاضر نشان داد با وجود افزایش محرک تمرینی به گروه تمرین استقامتی جسمانی همراه با تمرین مغزی و بالاتر بودن میزان درک فشار، این گروه دچار بیش تمرینی یا فراخستگی غیرعملکردی نشدند، ک. با استناد به نتایج پیشرفت عملکرد می توان بیان کرد آزمودنی ها طی دوره ی تمرین به فراخستگی عملکردی یا بیش جبرانی رسیدند و توانستند بهبود عملکرد را تجربه کنند و شاخص های نماینده ی فراخستگی غیرعملکردی در هیچ یک بالاتر نبود.