اثر 8 هفته هایپوکسی نورموباریک روزانه (60دقیقه) بر محتوای PGC-1α عضله نعلی، مقاومت به انسولین و گلوکز ناشتا در رت های مبتلا به دیابت نوع2

مشاهده شده محتوای PGC-1α در بیماری دیابت نوع 2 کاهش می یابد. به علاوه، هایپوکسی به عنوان یک مداخله گر درمانی جدید در دیابت نوع 2 معرفی شده است. لذا هدف پژوهش حاضر بررسی اثر 8 هفته هایپوکسی نورموباریک روزانه (60دقیقه) بر محتوای PGC 1α عضله نعلی، مقاومت به انسولین و گلوکز ناشتا در رت های مبتلا به دیابت نوع2 بود.

24 سر رت نر ویستار به سه گروه کنترل، دیابتی و هایپوکسی دیابتی تقسیم شدند. در گروه های دیابتی القا دیابت با روش HFD-STZ انجام شد. طرح شامل 8 هفته، 5 جلسه در هفته و 60 دقیقه قرارگیری در هایپوکسی نورموباریک با اکسیژن 4/14% در گروه هایپوکسی دیابتی در هر جلسه بود. پس از اتمام طرح، نمونه بافت و خون جهت آنالیز استخراج شد. آنالیز آماری به وسیله تحلیل واریانس یکراهه انجام شد.

نتایج آنالیز واریانس در هر سه متغیر  تفاوت معنی دار را نشان داد (0001/0=p). نتایج آزمون تعقیبی تفاوت معنی داری بین گروه های کنترل و دیابتی (0001/0=p)، کنترل و هایپوکسی دیابتی(0001/0=p) و دیابتی با هایپوکسی دیابتی (009/0=p) در متغیر PGC-1α نشان داد. همچنین آزمون تعقیبی بین هر سه گروه تفاوت معنی دار (0001/0=p) را در متغیرهای گلوکز ناشتا و مقاومت به انسولین نشان داد.

با توجه به تاثیر هایپوکسی نورموباریک بر افزایش PGC-1α، کاهش گلوکز ناشتا و مقاومت به انسولین، می توان از هایپوکسی نورموباریک به عنوان استراتژی درمانی جدید در دیابت نوع 2 استفاده کرد.