نقش معماری در ارتقای کیفیت زندگی مجتمع های مسکونی شهر ایلام با تاکید بر روانشناسی محیط

ساخت مجتمع های مسکونی برای تامین مسکن شهری، با توجه به افزایش روزافزون جمعیت امری اجتناب ناپذیر است. اما چگونگی ساخت این مجتمع ها و هماهنگی آن با روان، احساسات و هویت افراد و به دنبال آن تامین کیفیت زندگی از اهمیت بیشتری برخوردار است که چندان موردتوجه مسئولان امر قرار نگرفته است. از این رو، پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش معماری در ارتقاء کیفیت زندگی با تاکید بر روانشناسی محیط در مجتمع های مسکونی به روش توصیفی – پیمایشی انجام گرفته است. جامعه آماری پژوهش را ساکنان مجتمع های مسکونی شهر ایالم تشکیل میدهد که تعداد 383 نفر از آنها با استفاده از فرمول کوکران به عنوان حجم نمونه تعیین و به روش تصادفی خوشهای انتخاب شدند. پرسشنامه از طریق روایی محتوایی و پایایی آلفای کرونباخ بالاتر از 7/0 مورد تایید قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های T تک نمونه ای، همبستگی و رگرسیون چندگانه در نرم افزار SPSS انجام شد. یافته ها حاکی از آن داشت که سطح کیفیت زندگی در مجتمع های مسکونی در حد متوسط است 38/3 و معماری مجتمع های مسکونی متناسب با استانداردها نیست 32/2 .بین متغیرهای جمعیت شناختی جنسیت، سن، تاهل، تحصیالت و درآمد با کیفیت زندگی مجتمعهای مسکونی رابطه معنادار یافت شد. همچین بین مولفه های معماری استاندارد مکانیابی، زمین، زیربنای واحد مسکونی، طراحی و فناوری ساخت با ارتقاء کیفیت زندگی مجتمعهای مسکونی رابطه معنادار یافت شد. در نهایت مشخص شد که مولفه فناوری ساخت، تحصیلات و تاهل 44 درصد از تغییرات متغیر وابسته را تبیین مینمایند.