مدل تبیین احساس شادکامی دانشجویان توسط جهت گیری مذهبی درونی با توجه به نقش میانجی گر خوش بینی و امیدواری

یکی از عوامل تاثیرگذار بر شادمانی افراد جامعه، اعتقادات مذهبی است. علاوه بر جهت گیری مذهبی، عوامل دیگری نیز بر شادکامی تاثیرگذار هستند که از آن جمله می توان به خوش بینی و امیدواری اشاره کرد. هدف از پژوهش حاضر، آزمون مدل تبیین احساس شادکامی دانشجویان توسط جهت گیری مذهبی درونی با توجه به نقش میانجی گر خوش بینی و امیدواری بود.

ابزار و روش ها: 

پژوهش حاضر، از نوع توصیفی- همبستگی است که بین دانشجویان موسسه غیرانتفاعی راغب اصفهانی در شهر اصفهان در سال 1396 به تعداد 377 نفر انجام شد. این افراد به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسش نامه شادکامی آکسفورد، مقیاس جهت گیری مذهبی آلپورت، مقیاس امید بزرگسالان (AHS) و آزمون جهت گیری زندگی (LOT) بود. برای آزمون مدل، از ضریب همبستگی پیرسون، روش تحلیل مدل یابی معادلات ساختاری (SEM)، با به کارگیری روش برآورد حداکثر درست نمایی (ML) و روش بوتاستراپ استفاده شد. تحلیل ها با استفاده از نرم افزارهای AMOS 22 و SPSS 18 صورت گرفت.

یافته ها: 

بین تمام متغیرهای مدل با یکدیگر همبستگی مثبت و معنی دار وجود داشت (01/0p<). شاخص های برازش برای مدل پژوهش در دامنه مطلوبی قرار داشتند؛ بنابراین مدل حاضر با داده های تجربی هماهنگ بود. همچنین تمامی ضرایب مسیر مدل، به جز مسیر خوش بینی به شادکامی، مثبت و معنی دار بودند. علاوه بر این، تمامی اثرات غیرمستقیم مدل نیز معنی دار بودند.

نتیجه گیری:

 جهت گیری مذهبی درونی را می توان به عنوان یکی از عوامل تاثیرگذار بر خوش بینی، امیدواری و شادکامی در نظر گرفت.