زنان و جست جوی حق به شهر در پیاده راه های جنسیتی (مورد مطالعه: منطقه 6 شهرداری تهران)

ایده «حق به شهر» لوفور سبب تولد یک جنبش اجتماعی جهانی شده است که تلاش می کند حقانیت خواسته های همه ساکنان شهری، ورای تفاوت های طبقاتی، نژادی و جنسیتی را در دسترسی عادلانه به شهر نمایان سازد. از میان همه پدیده های شهری، پیاده راه ها فارغ از نقش گذرگاهی، به عنوان یکی از مهم ترین عرصه های حیات مدنی شناخته می شوند که تسهیل دسترسی برابر همه شهروندان به آن در سایه این چارچوب فکری ضرورتی غیر قابل انکار به نظر می رسد. با توجه به این اصل که یکی از مهم ترین اهداف جنبش حق به شهر از بین بردن نابرابری ها در مقابله با ساختار قدرت است می توان جنسیت را به عنوان یکی از ابعاد کلیدی این نابرابری ها شناخت. از این رو پژوهش حاضر با هدف شناخت موانع محدود کننده حق زنان به استفاده از این فضاها و کیفیت حضور در آن انجام شده است. این پژوهش در سال 1397 در منطقه 6 شهرداری تهران بین جمعیت زنان و دختران بالای 18 سال ساکن و شاغل در این منطقه صورت پذیرفته است. روش تحقیق از نوع ترکیبی (کمی کیفی) و به صورت زمینه یابی بوده و بر اساس نمونه گیری تصادفی 318 نفر از زنان ساکن در منطقه شش شهرداری تهران حجم نمونه را تشکیل داده اند. نتایج حاکی از این است که ترس از خشونت و مورد جرم قرار گرفتن، به عنوان عامل اصلی ممانعت از حق حضور زنان در پیاده راه های شهر و تبدیل آن به فضایی جنسیتی ایفای نقش می نماید، به گونه ای که زنان پاسخ دهنده انجام فعالیت های اختیاری به ویژه فعالیت های نیازمند درنگ و تامل در چنین فضاهایی را تا حدود قابل ملاحظه ای برای خود محدود کرده و آن را نامشروع پنداشته اند.