مقایسه اثر بازیهای حرکتی گروهی و انفرادی در محیط کودک محور و معلم محور بر عملکرد حرکتی ورفتار سازشی کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر

هدف بررسی اثر بازی فردی و گروهی در محیط آموزشی معلم محور و کودک محور بر ارزیابی عملکرد حرکتی و رفتار سازشی کودکان کم توان ذهنی بود. شرکت کنندگان کودکان کم توان ذهنی (21 دختر و 19 پسر) با دامنه سنی 7 تا 10 سال شهر گنبد بودند که براساس پرسشنامه رفتار سازشی راتر (نورم ایران)، افرادی که نمره 45 و کمتر بدست آوردند، بعلاوه ضریب هوشی50  تا 70 واجد شرایط شرکت در این تحقیق شدند. شرکت کنندگان بصورت تصادفی در چهارگروه 10 نفره (دو گروه انفرادی در محیط آموزشی معلم محور و کودک محور و دو گروه جمعی در محیط آموزشی معلم محور و کودک محور) تقسیم شدند. مداخله در شش هفته، هفته ای دو روز ، و در 12 جلسه، بازی دبستانی در دو محیط آموزشی معلم محور و کودک محور صورت گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 انجام شد. برای آزمون فرضیه پژوهش از تحلیل واریانس -کوواریانس یکراهه استفاده شده است. نتایج نشان داد تاثیر بازی حرکتی انفرادی و گروهی در گروه های کودک محور با استقلال بالا و مربی محور با استقلال پایین در مرحله پس آزمون بیشتر از مرحله پیش آزمون بود که این نشان دهنده پیشرفت هر دو گروه در مرحله پس آزمون است و همچنین باعث کاهش اختلال رفتار سازشی هر دو گروه در مرحله پس آزمون است. همچنین مشخص شد بازی حرکتی به صورت گروهی در گروه مربی محورعملکرد بهتری نسبت به گروه کودک محور انجام بود که این نشان دهنده افزایش عملکرد حرکتی و رفتار سازشی نسبت به گروه کودک محور است.