بررسی اثر کورکومین بر محافظت عصبی در مدل سلولی بیماری پارکینسون القاء شده با سم 6- هیدروکسی دوپامین

بیماری پارکینسون یکی از شایع ترین انواع بیماری های نورودژنراتیو است که با اختلالات حرکتی مانند کندی حرکت، فقدان حرکت، سختی عضلانی و لرزش در حال استراحت و کاهش قدرت صدا مشخص می شود. علت اصلی بیماری، تخریب نورون های دوپامینرژیک بخش متراکم جسم سیاه در مغز میانی و کاهش غلظت دوپامین در پایانه های جسم مخطط است. این مطالعه، به منظور بررسی اثر کورکومین بر مدل سلولی بیماری پارکینسون القاء شده با سم 6-هیدروکسی دوپامین با هدف کاهش التهاب سلولی انجام شد. محیط کشت مورد استفاده در این مطالعهFBS+DMEM  10 درصد برای مطالعه سلول های کاتکول آمینرژیک می باشد. برای ایجاد مدل سلولی پارکینسون از سم 6- هیدروکسی دوپامین استفاده شد. از دوزهای20، 25 و 30 میلی گرم بر کیلوگرم کورکومین به عنوان دارو و برای شمارش سلول های زنده از دو روش رنگ آمیزیMTT و BT استفاده شد. نتایج مطالعه حاضر، نشان دادکه مصرف کورکومین می تواند منجربه افزایش توان آنتی اکسیدانتی وحافظت سلول از آسیب های ناشی از بنیان های فعال اکسیژن گردد. درمان باکورکومین به جهت خاصیت ضدالتهابی، با توجه به نتایج آزمون MTT و BT نیز نشان داد که حفاظت سلولی افزایش، مرگ سلول های کاتکول آمینرژیک توسط سم 6 - هیدروکسی دوپامین به صورت معناداری کاهش یافته است. که نشان دهنده اثرات آنتی اکسیدانتی و ضدالتهابی کورکومین، در برابر آسیب های ناشی از بیماری پارکینسون و کاهش پیشرفت علایم بیماری می باشد.