اثربخشی روان درمانی بین فردی به شیوه گروهی بر شدت علائم IBS و راهبردهای مقابله ای زنان مبتلابه سندروم روده تحریک پذیر

با توجه به تاثیر استرس بر شدت علایم سندرم روده تحریک‌پذیر و نیاز به انتخاب راهبرد مقابله مناسب، هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی روان درمانی بین‌فردی به شیوه گروهی بر شدت علایم IBS و راهبردهای مقابله‌ای بیماران مبتلابه سندروم روده تحریک‌پذیر بود.

روش پژوهش:

روش پژوهش نیمه‌آزمایشی از نوع پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل و آزمایش با جامعه آماری همه زنان مبتلابه سندرم روده تحریک‌پذیر که به بیمارستان امام رضای شهر مشهد مراجعه کردند. 65 نفر معرفی شدند که از بین آن‌ها تعداد 20 نفر که دارای معیارهای ورود به تحقیق بودند، نمونه آماری را تشکیل دادند. ده نفر بطور تصادفی به گروه آزمایش و ده نفر کنترل گزینش شدند که گروه آزمایش در جلسات روان درمانی بین‌فردی شرکت کردند و گروه کنترل مداخله‌ای دریافت نکردند که در لیست انتظار قرار گرفتند. نمونه‌گیری انجام شده به روش در دسترس و داوطلبانه بود. همچنین برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از تحلیل کوواریانس و برای تسریع در نتایج حاصله از نرم افزار spss21 استفاده شد.

بافته‌ها:

نتایج پژوهش نشان داد که میانگین نمرات نشانگان سندرم روده تحریک‌پذیر در مرحله پس‌آزمون برای آزمودنی‌های گروه روان درمانی بین فردی نسبت به گروه کنترل به‌طور معناداری کمتر بود (001/0p<). همچنین بیمارانی که در گروه روان درمانی بین فردی بودند، استفاده از راهبردهای مقابله‌ای هیجان‌محور و اجتنابی خود را کاهش داده و راهبردهای مقابله‌ای مسئله مدار خود را افزایش دادند ولی گروه کنترل هیچ تفاوتی در استفاده راهبردهای مقابله‌ای از خود نشان ندادند. (001/0p>).

نتیجه‌گیری:

با توجه به نتایج پژوهش می‌توان گفت که زنان مبتلابه سندروم روده تحریک‌پذیر با شرکت در جلسات روان درمانی بین‌فردی توانستند علاوه بر کاهش علایم بیماری خود، راهبردهای مقابله‌ای خود را نیز بهبود بخشند و در نتیجه می‌توان گفت این درمان، روشی موثر جهت کاهش مشکلات روان‌شناختی و بهبود بیماری‌های روان‌تنی افراد است.