مقایسه تاثیر ارائه بازخورد کتبی و شفاهی در آموزش بالینی بر خودارزیابی و عملکرد دانشجویان مامایی

بازخورد در آموزش، مسئولیت اصلی مربیان بالینی می باشد. خودارزیابی نیز قسمت مهمی از فرایند ارزیابی است. پژوهش حاضر به مقایسه تاثیر ارایه بازخورد شفاهی و کتبی در آموزش بالینی بر ارتباط بین عملکرد و خودارزیابی دانشجویان می پردازد.

این مطالعه نیمه تجربی بر روی کلیه دانشجویان کارشناسی مامایی سال آخر به تعداد 120 نفر در درمانگاه زنان و در سه گروه کنترل، بازخورد شفاهی و بازخورد کتبی انجام گردید. روش نمونه گیری به شیوه دردسترس بود. ابتدا گروه کنترل انتخاب و به روش متداول آموزش گرفت، سپس مابقی دانشجویان به ترتیب الفبا، به دو گروه بازخورد شفاهی و کتبی تقسیم شدند. معیار ارایه بازخورد با مدل عمومی بازخورد (ساندویچ بازخورد)، در گروه بازخورد شفاهی به شکل شفاهی و در گروه بازخورد کتبی به شکل کتبی بود. در روز آخر هر دوره کارآموزی، چک لیست روا و پایای عملکرد بالینی جهت خودارزیابی توسط هر یک از دانشجویان و نیز چک لیست عملکرد بالینی توسط مربی دیگری تکمیل گردید.

نتیجه آزمون همبستگی پیرسون بین نمره خودارزیابی دانشجویان و عملکرد دانشجویان در درمانگاه زنان بعد از مداخله در هر یک از سه گروه کنترل (01/0P=)، بازخورد شفاهی (001/0>P) و بازخورد کتبی (001/0>P)، ارتباط معنی دار نشان داد ، به نحوی که در هر دو گروه بازخورد شفاهی و کتبی نسبت به گروه کنترل، این رابطه مستقیم و ناقص بیشتر بوده است.

با توجه به تاثیر مثبت استفاده از بازخورد بر ارتباط بین خودارزیابی دانشجویان و ارزیابی اساتید از عملکرد دانشجویان، باید استفاده از روش های مختلف بازخورد به صورت کتبی یا شفاهی همرا با خودارزیابی دانشجویان در برنامه ریزی آموزش بالینی به صورت رسمی گنجانده شود.