نظریه مدیریت وحشت: مفاهیم نظری، پژوهش های تجربی و انتقادات

نظریه مدیریت وحشت (TMT، گرینبرگ، پیزینسکی و سولومون، 1986) میل به بقا را انگیزه زیربنایی برای رفتارهای انسان در نظر می گیرد. انسان با توجه به ظرفیت شناختی و قابلیت تفکر انتزاعی در مورد آینده، متوجه است که مرگش اجتناب ناپذیر است. همین امر وحشتی فلج کننده به وجود می آورد. انسان برای محافظت از خود در مقابل این وحشت، ساختاهای روانشناختی خاصی را گسترش داده است. جهان بینی فرهنگی و حرمت خود برآمده از آن، مهمترین ساختارهای دفاعی روانشناختی هستند. نظریه مدیریت وحشت با شکل دادن سه مفروضه بنیادی، این نظریه را به بوته ی آزمون نهاده است که عبارتند از: فرضیه برجستگی مرگ، دسترسی پذیری افکار مرتبط با مرگ و سپر اضطرابی. با وجود پشتوانه پژوهشی قوی، به این نظریه انتقادهایی نیز وارد است از جمله ابطال ناپذیری، یافته های مغایر، تبیین های جایگزین و عدم حساسیت به زبان و فرهنگ های غیرغربی. در نهایت بنظر می رسد، نظریه مدیریت وحشت، به نکته مهمی در رفتارشناسی انسان اشاره کرده است، که با رفع کاستی ها، یک نظریه ی قوی و جذاب در روانشناسی خواهد بود.