اتو آنتی بادی های موثر در بیماریهای خود ایمنی تیرویید و تظاهرات خارج تیروییدی آنها: مقاله مروری

حضور آنتی بادی علیه آنتی ژن های اصلی تیرویید شامل آنزیم پراکسیداز تیروییدی (Thyroid peroxidase) یا آنتی ژن میکروزومال تیروییدی، تیروگلوبولین (Tg) و گیرنده تیروتروپین (TSH) ویژگی بارز بیماری های خود ایمنی تیرویید است که یکی از شایع ترین بیماری های خود ایمنی می باشند. شیوع آنتی بادی علیه آنزیم پراکسیداز تیروییدی(Anti-TPO)  و آنتی بادی علیه تیروگلوبولین ((Anti-Tg به طور قابل توجهی در بیماران مبتلا به بیماری گریوز (Graves’ disease) و همچنین در بیماری تیرویییدیت هاشیموتو (Hashimotochr('39')s thyroiditis) بالا است. وجود آنتی بادی علیه گیرنده TSH (TSH-R) که با نام عمومی TRAbs (TSH receptor antibodies) خوانده می شود، در بیماران مبتلا به گریوز بسیار شایع، اما در بیماران مبتلا به تیروییدیت هاشیموتو نسبتا نادر و فراوانی آن بسیار اندک است و این حقیقت ممکن است نشان دهنده ویژگی بالاتر این آنتی بادی ها نسبت به انواع دیگر باشد. اثرات خارج تیروییدی آنتی بادی علیه TSH-R،  مانند افتالموپاتی (ophthalmopathy) و درموپاتی (dermopathy)، به عنوان تظاهرات خارج تیروییدی بیماری گریوز بیشتر بر بافت چشم و پوست تاثیر می گذارند و مکانیسم های ایمونولوژیکی عملکرد این آنتی بادی ها نسبتا شناخته شده است. انسفالوپاتی هاشیموتو(Hashimoto encephalopathy)، به عنوان مهم ترین اثر خارج تیروییدی Anti-TPO، سیستم عصبی مرکزی را تحت تاثیرخود قرار می دهد. از سوی دیگر Anti-TPO همراه با Anti-Tg، با اثر بر روی اندام های تولید مثلی زنان، منجر به بروز ناباروری با مکانیسمی ناشناخته می گردد. در این مقاله مروری، سعی بر آن است تا انواع مهم اتوآنتی بادی های علیه آنتی ژن های تیروییدی معرفی گردیده و ضمن بیان فرایندهای ایمونولوژیک آن ها در بیماری های اتوایمیون تیرویید، تظاهرات بالینی مهم این آنتی بادی ها در خارج از بافت تیرویید مورد بحث قرار گیرد.