بررسی فاکتورهای موثر در القای کالوس انگور

انگور یکی از محصول های باغی مهم و مورد توجه جهان است که در کشورهای زیادی کشت می شود. تولید کالوس در انگور می تواند با اهدافی از جمله ریزازدیادی از طریق رویان زایی، تولید متابولیت های ثانویه و انتقال ژن انجام شود. با توجه به این کاربردها، در این تحقیق آزمایش های مستقلی برای بهینه سازی کالوس زایی انگور انجام شده است. ابتدا، اثرات نوع محیط کشت (MS ،WPM  و B5)، غلظت Kin در سه سطح (1، 2 و 3 میلی گرم در لیتر) و غلظت NAA در چهار سطح (0، 1/0، 5/0 و 1 میلی گرم در لیتر) به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی انجام شد. همچنین در آزمایشات دیگر اثرات هریک از نمک های عناصر پرمصرف (KH2PO4، MgSO4.7H2O، CaCl2.2H2O، KNO3وNH4NO3) با غلظت های 25/1، 5/1 و 2 برابر غلظت آن در محیط کشت پایه MS) و نیز بررسی اثرات نوع و غلظت منبع هیدرات کربن (شکر معمولی، ساکارز و شکر قهوه ای در سه غلظت مختلف 20، 30 و 40 گرم در لیتر) به صورت آزمایشات جداگانه و در قالب طرح کاملا تصادفی بررسی شدند. نتایج تاثیر محیط های کشت مختلف با غلظت های متفاوت تنظیم کننده های رشد گیاهی نشان داد که تیمار 7T (محیط کشت MS حاوی 5/0 میلی گرم در لیتر NAA و 2 میلی گرم در لیتر Kin)، در مقایسه با سایر تیمارها، دارای بیشترین متوسط وزن تر کالوس (31/12 گرم) بود. همچنین با افزایش 25/1 و 5/1 برابر در غلظت نمک هایMgSO4.7H2O و NH4NO3 و نیز افزایش 5/1 و 2 برابر در غلظت CaCl2.2H2O در محیط کشت پایه MS، بیشترین متوسط وزن تر کالوس بدست آمد. بر اساس نتایج پژوهش حاضر، استفاده از 30 گرم در لیتر شکر قهوه ای به عنوان منبع هیدرات کربن، بیشترین تاثیر را بر وزن کالوس داشت.