سخن سردبیر

در سال دوم همه گیری کرونا بسر می بریم و در این دوران برخی از دانسته ها، پیش فرض ها و انگاره های ما از جهان خارج شامل کارکرد طبیعت، انسان، ساختارهای سیاسی و قانونی و توانایی انسان در مدیریت شرایط خود و محیط پیرامون زیر سوال رفته است. در آغاز همه گیری سخن از توانایی کشورهای پیشرفته در مدیریت شرایط و استفاده از دانش و فناوری برتر در مقایسه با کشورهای در حال توسعه و عقب مانده صفحه های رسانه ها را پر نموده بود، اما امروزه هر ناظر بی طرف و منصف به باطل بودن نسبی این ادعاها معترف خواهد بود. در ماه های نخست همه گیری، مقالات زیادی در خصوص پراکنش و گسترش بیماری و راه های ممانعت از آن به روش های مدل سازی و شبیه سازی به چاپ رسید، اما امروزه نشان داده شده است که این همه بدون همکاری دستگاه ها و بخش های دولتی و غیردولتی و مردم سودی نخواهد داشت. در آغاز همه گیری، اعتماد نسبتا زیادی به سازمان های بین المللی در خصوص اعمال نفوذ عادلانه و منطقی برای حل انسانی و منصفانه این بیماری از راه توزیع عالانه امکانات، دانش و نیروی متخصص و هزینه وجود داشت و امروزه، تا حدی این اعتماد خدشه دار شده است. در آغاز این همه گیری، اعتماد زیادی به دانسته ها در خصوص رفتار انسان در شرایط سخت و چگونگی مدیریت آن وجود داشت و امروزه پرسش های بزرگی در این خصوص رخ نموده است، پرسش هایی که در مورد بی تفاوتی و اهمال در توجه به مهمترین نعمت خداداده، یعنی سلامت توسط بخشی از مردم مطرح است. و البته این فهرست را همچنان می توان وسیع تر نمود. اما آنچه که امروز بیش از پیش اهمیت یافته است ضرورت اتخاذ راه ها و رهیافت های نو برای ارایه پاسخ به این پرسش ها و تلاش برای حل نمودن مشکلات سربرآورده در حوزه های طبیعی، انسانی و اجتماعی، سیاسی، قانونی و بین المللی است. نقش محیط زیست و مولفه های آن در فرایند گسترش و یا ممانعت از بیماری و اثرپذیری آن از این پدیده نیز اهمیت محوری دارد و متخصصان و علاقمندان و اندیشمندان این حوزه لازم است به بازبینی، تنقیح و پیراستن دانش کنونی جهت رفع یا کاهش رنج های بشر در بستر کره زمین بپردازند. به عبارت ساده تر، اکنون همه حوزه های دانش، اعم از جامعه شناسی، مردم شناسی، اقتصاد، فناوری، پزشکی، سیاست، قانونگذاری، جغرافیا و محیط زیست و دیگر حوزه ها فراخوان عمومی شده اند. اندیشمندان، پژوهشگران و علاقمندان: این شما و این میدان!