واکاوی زیست بوم گرایانه گزاره های اساطیری اوستا با تاکید بر دیدگاه ژیلبر دوران

گذار از بحران های زیست محیطی بدون تغییر نگرش و سبک زندگی بشر، امری ناممکن است. زیست بوم گرایان با تکیه بر همین تغییر نگرش و سبک زندگی کوشیده اند با ورود به علوم مختلف، از ظرفیت های آنها برای بهبود وضعیت محیط زیست بهره ببرند. الهیات و متون دینی به سبب گستره نفوذ خود قابلیت ایجاد چنین تغییری را دارند. متن اوستا به سبب ارزش دینی و اسطوره ای آن و بسامد موضوعات در پیوند با محیط زیست از این دیدگاه درخور بررسی است. پژوهش پیش رو با رویکرد زیست بوم گرایانه و با نگاهی تطبیقی، در پی آن است که به چگونگی تاثیرگذاری گزاره های اوستا بر سبک زندگی و نگرش افراد بپردازد و ضمن نقد برخی از پیامدهای احتمالی منفی، به ارزیابی جامع از قابلیت های این متن برای صیانت از محیط زیست دست یابد. نتایج پس از پژوهش بر گزاره های اوستا نشان دادند منشا کهن الگویی روایت های نمادینآن، متاثر از ناخودآگاه جمعی و نیز تاثیرگذار بر ناخودآگاه انسان است؛ این، امتیاز اصلی متن هایی است که ارزش دینی اسطوره ای دارند.گذشته از معدود گزاره های اوستا که با اهداف زیست بوم گرایانه تناقض دارند، بسامد بالای مفاهیم در پیوند با محیط زیست و ارزش اسطوره ای آنها ظرفیتی بالقوه و شایان توجه برای زیست بوم گرایان است. افزون بر تاثیرگذاری مستقیم این اثر بر باورمندان دیانت زرتشتی، تاثیر ژرف آن بر گویشوران زبان های هند و اروپایی درخور توجه است. این پژوهش، عمدتا بر پایه نظریه ژیلبر دوران در حوزه تخیل و نمادپردازی برآمده از تخیل با رویکرد اسطوره شناسی تطبیقی است.