نقش مقاوم سازی مساکن روستایی در بهبود کیفیت کالبدی نواحی روستایی (مطالعه ‏ی موردی: دهستان قوچان عتیق)

مسکن کوچک‏ترین  شکل تجسم کالبدی استکه مهم ترین معیار رضایت مندی از آن در استحکام بنا نمود می یابد. نیاز روستاها به مسکن مناسب سبب اجرای اقدامات از سوی ارگان های دولتی مرتبط از جمله بنیاد مسکن انقلاب اسلامی در قالب اجرای طرح مقاوم سازی مسکن روستایی طی چند دهه بعد از انقلاب شده است. مقاوم سازی، اثرات گسترده ای در مساکن روستایی داشته است. پژوهش حاضر به دنبال تعیین پیامد این برنامه ها بر زندگی روستاییان و کیفیت کالبدی سکونتگاه های روستایی است. تحقیق حاضر از نوع کاربردی و به لحاظ ماهیت توصیفی- تحلیلی می باشد. در راستای گردآوری اطلاعات از روش های کتابخانه ای (فیش برداری) و میدانی (پرسش‏نامه و مشاهده) بهره برده شده است. به‏ منظور تجزیه و تحلیل اطلاعات از روش های آمار توصیفی  و استنباطی (t تک نمونه ای، ویلکاکسون و پیرسون) به کار گرفته شده است. دهستان مورد مطالعه مشتمل بر 44 روستا می باشد که از این تعداد 15 روستا به ‏عنوان نمونه انتخاب گردید. تعداد نمونه لازم جهت تکمیل پرسش‏نامه با استفاده از فرمول اصلاح شده کوکران 150 خانوار تعیین و پرسش‏نامه ها به صورت نمونه گیری سهمیه ای در سطح روستاهای دهستان توزیع شد. نتایج تحقیق نشان می دهد که بین مقاوم سازی مساکن روستایی و پایداری کالبدی در منطقه ‏ی مورد مطالعه رابطه معناداری با سطح اطمینان 99 درصد به میزان 277/0 و کیفیت مسکن با 262/0 وجود دارد و علاوه بر این نتایج تحلیل گذشته نگر مبین تفاوت کاملا معنادار در دوره قبل و بعد از مقاوم سازی در بهبود کیفیت مسکن و پایداری کالبدی در منطقه‏ ی مورد مطالعه مشاهده شده است. مقاوم سازی مسکن روستایی ضمن افزایش مقاومت بنا و کاهش آسیب پذیری آن در برابر مخاطرات طبیعی؛ بهبود کیفیت کالبدی در سطح روستاهای محدوده‏ی مورد مطالعه را در پی داشته است.