نگاهی به همگرایی طب مدرن و سنتی

هر علمی می‌تواند از طریق همگرایی نظریه‌ها و تجربه‌های مفید و با استفاده از داده‌های جدید توسعه یابد. علم طب نیز از این قاعده مستثنا نیست. نادیده انگاشتن گنجینه عظیمی از دانش پزشکی که طی قرن‌ها در فرهنگ‌ها و تمدن‌های مختلف شکل گرفته و تکامل یافته است، منطقی به‏نظر نمی‌رسد.

مواد و روش‌ها:

این مقاله یک مطالعه مروری و سیاست‌گذاری علمی است. در این مطالعه لغات کلیدی به زبان‌های فارسی و انگلیسی در پایگاه‌های علمی داخلی نظیر SID Magiran, Irandoc, و پایگاه‌های جست‌وجوی علمی بین‌المللی نظیر PubMed Scopus, و Web of Science مورد جست‌وجو قرار گرفت. بازه زمانی مورد جست‌وجو برای مشخص‏کردن مقاله‌های مورد نظر از سال 1995 تا 2020 در نظر گرفته شده است. در این مطالعه مقالات و آثار پژوهشی اصیل و مروری بررسی شده است. در انتها نتایج بر مبنای علوم زیستی پیشرفته جمع‌بندی شده است.

یافته‏ ها:

سازمان جهانی بهداشت از سال 1977 خواستار توجه دولت‏ها به کاربرد طب سنتی شد و از سال 2002 میلادی برنامه‌ای را برای الحاق طب سنتی با طب مدرن، که در نهایت به ایجاد طب همگرا منتهی شد، آغاز کرده است. کشور چین در این میان پیشتاز بود و قدم‌های بزرگی در راه همگرا کردن طب سنتی خود با دیدگاه‏ها و رویکردهای طب مدرن برداشته است. ایران با دانشمندانی چون ابن‌سینا که شهرت جهانی دارند از سابقه تاریخی درخشانی در علم طب برخوردار است؛ بنابراین انتظار می‌رود که طب ایرانی با نگاه همگرایی و فراگیر دربرگیرنده تمامی دانش طب از قدیم تا جدید باشد و در طب همگرا در سطح ملی و بین‌المللی پیشتازی کند. یکی از شیوه‌ها برای همگرا شدن طب قدیم با طب جدید، انجام تحقیقات در سطح مولکولی و بیومولکولی در مورد نسخه‏های طب سنتی است. رویکردهایی که اخیرا توسط پژوهشگران در این بررسی‌ها مورد توجه قرار گرفته شامل زیست‏شناسی سامانه‏ای، پروتویومیکس، متابولومیکس و دیگر آنالیزهای شبکه است. 

نتیجه‏ گیری:

انسان موجود بسیار ناشناخته‌ای است، بنابراین ‌باید سلامت انسان را در توازن با طبیعت و فطرت او نگریست؛ لذا برای پیشگیری و درمان بیماری‌های او شایسته است از الگوبرداری‌های طبیعی، سبک زندگی سالم، خرد و دانش بر مبنای طبع و فطرت او در کنار پیشرفت‌های پزشکی نوین بهره‏ گرفت.