تقابل دهندگی و تحول همنشینی «اما»

در زبان فارسی برای این که دو چیز را نسبت به یک امری در تقابل با یکدیگر قرار دهند؛ از شیوه تقابل دهندگی استفاده می کنند. منظور از تقابل دهندگی آن است که گوینده در ضمن این که خصوصیتی را برای یکی از عناصر کلام خود اثبات می کند؛ با بهره بردن از شگردهای زبانی، تلویحا یا آشکارا، آن ویژگی را از عناصر دیگری که می توانند بالقوه در آن بافت، جایگزینش شوند سلب کند. در زبان فارسی برای تقابل دهندگی شیوه های گوناگونی وجود دارد که برخی از آنها عبارتند از: تکیه، جابه جایی، گسترش، اسنادی کردن و همپایگی با پیوندهای تقابل دهنده.