طراحی همه شمول و معماری اخلاق مدار

به دنبال گسترش نارضایتی ها از معماری مدرن، نگرش ماشینی به انسان و نادیده گرفتن ارزش های انسانی و کرامت وجودی بشر، جنبش جهانی حمایت از استقلال و مشارکت، در واکنش به واقعیت های جمعیت شناختی و اجتماعی، شکل گرفت. این جنبش که در سال 1988 با عنوان طراحی همه شمول به رسمیت شناخته شد، سبب گردید تا افراد بیشتری با هر سطح توانایی آزادانه و مستقل ادامه حیات دهند. این مقاله درصدد واکاوی ابعاد اخلاقی طراحی همه شمول و تقویت آن ها در فضاهای عمومی است تا با ارتقای سطح تعاملات اجتماعی، شرایط بهره مندی عادلانه انسان ها از امکانات محیطی را فراهم آورد. در این راستا با آسیب شناسی علل ضعف تعاملات اجتماعی در فضاهای عمومی شهر تهران و ناکارآمدی قوانین موجود در این زمینه، نسبت به تدوین راهکارهای طراحی اخلاق مدار مبتنی بر معیارهای طراحی همه شمول اقدام شده است.

نتیجه گیری: 

یافته های پژوهش نشان می دهد که موانع پیش روی گروه های هدف در حضور بی واسطه و آزادانه آنان در محیط ، برخاسته از عدم رعایت اخلاق حرفه ای در سه مرحله طراحی، بازسازی و دوران بهره برداری است و کاهش تعاملات اجتماعی و عدم تمایل افراد دارای معلولیت به مشارکت فعال در جامعه از یک سو ریشه در مسایل فرهنگی جامعه و عدم رعایت اخلاق در طراحی محیط های عمومی داشته و از سوی دیگر مربوط به فقدان نگرش یکپارچه اخلاق مدار در تصمیم سازی مسیولان شهری است.