تاریخ نگاری و امنیت اجتماعی

تاریخ نگاری از منظر کارکردهای سیاسی و اجتماعی عمده ای که در زندگی انسانی ایفا می کند به منبعی برای آموزش و انتقال معرفت اجتماعی، هویت سازی، مشروعیت سازی و کنشگری سیاسی و اجتماعی بدل شده است. در اندیشه دولت- ملت، تاریخ نگاری مبنایی برای ایجاد و تقویت مفاهیم اجتماعی، ارزش ها و هنجارهایی است که ساختارهای سیاسی و اجتماعی بر مبانی آنها استوار شده و همبستگی اجتماعی، امنیت و نظم سیاسی را سامان داده است. از سوی دیگر به دنبال تبدیل شدن امر هویت به معضل اساسی بسیاری از جوامع و گروه های اجتماعی، امنیت اجتماعی به یک گفتمان مهم در حوزه امنیت پژوهی تبدیل شده است. موضوع اصلی امنیت اجتماعی معطوف به چگونگی حفظ و تداوم هویت اجتماعی و فرهنگی جامعه، ارزش ها، سنت ها، الگوها، عقاید و مذاهب گروه های اجتماعی در شرایط متغیر و متحول اجتماعی و تهدیدهای متوجه آن است. براین اساس سوال اصلی تحقیق این است که نسبت کارکردهای اساسی تاریخ نگاری با امنیت اجتماعی چیست؟ یافته های این مقاله که به روش توصیفی-تحلیلی و تحلیل مفاهیم اساسی امنیت اجتماعی و کارکردهای سیاسی و اجتماعی تاریخ نگاری صورت گرفته، نشان گر آن است بین کارکردهای سیاسی و اجتماعی تاریخ نگاری و امنیت اجتماعی رابطه مستقیمی برقرار است. امنیت اجتماعی بر مرجعیت هویت و فرهنگ استوار است و مفاهیم اجتماعی، ارزش ها و هنجارها، عامل اساسی ایجاد و تقویت امنیت اجتماعی به شمار می آیند. تاریخ نگاری با کارکردهایی چون فراهم آوردن معرفت اجتماعی، هویت سازی فردی و جمعی، مشروعیت سازی برای دولت و واحدهای سیاسی و زمینه سازی برای برقراری همبستگی اجتماعی و کنش سیاسی اجتماعی مشترک، سهم چشمگیری در ارتقای امنیت اجتماعی ایفا می کند.