تاثیر سندرم رترکشن دوئن ایزوتروپیک بر ظاهر صورت

بررسی خصوصیات صورت در بیماران مبتلا به سندرم رترکشن دوین یک طرفه ایزوتروپیک (نوع یک) که ترن سر دارند و مقایسه ی آن با موارد ارتوتروپیک.

این مطالعه به روش مقطعی و توصیفی- تحلیلی بر روی 42 بیمار مبتلا به سندرم رترکشن دوین ایزوتروپیک با ترن سر و 42 فرد ارتوتروپیک انجام پذیرفت. برای بررسی ظاهر صورت، از هر بیمار چهار تصویر از فاصله 40 سانتی متری گرفته شد و با نرم افزار Corel Draw X7  پردازش گردید. "زاویه ی صورت" (زاویه بین خطی که دو کانتوس خارجی چشم ها را به هم وصل می کند با خطی که گوشه های لب ها را به یکدیگر متصل می سازد) و "اندازه صورت نسبی" (نسبت فاصله بین کانتوس خارجی با گوشه ی لب در دو سمت صورت) اندازه گیری شدند. متغیرهای کیفی عدم تقارن صورت (انحراف تیغه ی بینی، فشردگی یک طرفه صورت، سوراخ بینی و گونه) نیز ثبت گردید.

میانگین سنی در گروه های بیمار و شاهد و به ترتیب 9±15 و 10±17 سال بود (268/0=P). در گروه بیماران، در 35 مورد (3/83 درصد) عدم تقارن چهره مشاهده شد و فقط 7 نفر (7/16 درصد) صورت متقارن داشتند (001/0P<)، در حالی که در گروه شاهد، در 21 فرد (50 درصد) عدم تقارن صورت مشاهده گردید. میانگین اندازه صورت نسبی در گروه بیماران (013/0±018/1) به طور معناداری بیشتر از افراد اورتوتروپیک (008/0±010/1) بود (003/0=P). هرچند میانگین زاویه صورت نیز در گروه بیماران (°96/0°±06/1) بیشتر از افراد اورتوتروپیک (°64/0°±80/0) بود اما رابطه معناداری بین آن ها مشاهده نشد (119/0=P). فراوانی عدم تقارن چهره، انحراف تیغه بینی، فشردگی یک طرفه صورت، سوراخ بینی و گونه در بیماران دارای سندرم رترکشن دوین ایزوتروپیک به طور معنی داری بیشتر از افراد ارتوتروپیک در گروه شاهد بود (همه، 001/0<P).

عدم تقارن چهره در بیماران مبتلا به سندرم رترکشن دوین یک طرفه ایزوتروپیک که ترن سر دارند به طور معناداری از افراد ارتوتروپیک بیشتر است.