روابط ساختاری تنظیم هیجانی و استرس دارای علائم گسستگی ذهن: نقش میانجی گری افسردگی

هدف پژوهش حاضر، تعیین روابط ساختاری بین تنظیم هیجانی و استرس دارای علایم گسستگی ذهن با میانجی گری افسردگیاست. روش پژوهش از لحاظ هدف کاربردی، و از لحاظ جمع آوری اطلاعات توصیفی از نوع توصیفی-همبستگی است. جامعه آماری پژوهش را تمامی دانشجویان زن دانشگاه آزاد اسلامی واحد رودهن در پاییز 1398 تشکیل می دهند که از میان آن ها 370 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش حاضر شامل پرسشنامه های مقیاس گسستگی ذهن (DES)، افسردگی بک-ویرایش دوم (BDI-II)، تنظیم شناختی هیجانی (CERQ) و مقیاس استرس ادراک شده (MPS) است. برای تحلیل داده ها از روش مدل یابی معادلات ساختاری استفاده شد. چگونگی برازش مدل اندازه گیری پژوهش به وسیله تحلیل عاملی تاییدی با استفاده از SPSS و Amos و برآورد بیشینه احتمال ارزیابی شد. نتایج پژوهش نشان داد ضریب مسیر غیرمستقیم بین راهبردهای منفی تنظیم هیجان و علایم گسستگی ذهن مثبت و معنادار است (01/0>p، 171/0=β). ضریب مسیر غیرمستقیم بین استرس و علایم گسستگی ذهن مثبت، و در سطح 01/0>p، 092/0=β معنادار است. همچنین به نظر می رسد زمانی که فرد به دلیل بدتنظیمی هیجانی با استرس و افسردگی مواجه می شود، علایم گسستگی ذهن را تنها راه حل نجات از این شرایط می یابد. براساس یافته ها پیشنهاد می شود در درمان افراد مبتلا به افسردگی، نه تنها بر میزان استرس ادراک شده و راهبردهای تنظیم هیجانی این افراد، بلکه بر علایم گسستگی ذهن نیز تمرکز صورت گیرد.