بررسی میزان تاب‫ آوری و عوامل مرتبط با آن در سالمندان شهر اردبیل

تاب آوری بعنوان یکی از طبقات رویکرد روانشناسی مثبت گرا، نقش مهمی در مقابله با تنیدگی و تهدیدهای زندگی و آثار نامطلوب آن در زندگی سالمندان دارد. به شکلی که طی یک دهه اخیر جایگاه ویژه ای را در حوزه بهداشت روان به خود اختصاص داده است. پژوهش حاضر با هدف تعیین میزان تاب آوری و عوامل مرتبط با آن در سالمندان شهر اردبیل در سال 1399 انجام گردید.

این مطالعه توصیفی تحلیلی روی 500 سالمند مراجعه کننده به مراکز بهداشتی- درمانی شهر اردبیل در سال 1399 که به صورت نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند، انجام گرفت. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه دو قسمتی شامل اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه تاب آوری کونر و دیویدسون بود. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS-22 و با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی انجام گردید.

نتایج نشان داد که میانگین تاب آوری سالمندان شرکت کننده در این مطالعه 17/28±83/10 بود. نتایج آزمون آماری آنالیز واریانس یکطرفه حاکی از آن بود که بین تعداد فرزند (0/001=p)، تحصیلات (0/02=p) و شغل (0/08=p) با نمره تاب آوری سالمندان ارتباط آماری معنی داری وجود دارد. آزمون تعقیبی توکی نشان داد بین سالمندان دارای تعداد فرزند 1-4 و بالاتر از 4 (0/001<p)، بین افرادی با تحصیلات خواندن و نوشتن و دیپلم و بالاتر (0/03=p) و سالمندان دارای شغل بازنشسته (0/04=p) تفاوت معنی دار است. بر اساس نتایج آزمون تی مستقل بین وضعیت تاهل و داشتن بیماری مزمن با نمره تاب آوری ارتباط معنی دار وجود داشت (0/05≤p).

نتایج پژوهش حاضر عوامل مرتبط بر تاب آوری در سالمندان شهر اردبیل را آشکار ساخت که می تواند به ارایه دهندگان مراقبت ‫های بهداشتی جهت درک منابع موثر بر تاب آوری و برنامه ریزی ‫های مراقبتی جامع برای رشد تاب آوری و به دنبال آن افزایش کیفیت زندگی سالمندان کمک نماید.