بررسی اثر هایپوکسی بافتی ناشی از سدیم سیانید بر توان باروری موش سوری نر و نقش محافظتی اتیل پیروات

کاهش میزان اکسیژن رسانی می تواند موجب اختلال در عملکرد بیضه و اسپرماتوژنز گردد. هدف این مطالعه بررسی اثر هیپوکسی بافتی ایجاد شده توسط سدیم سیانید بر توان باروری موش سوری نر و نقش محافظتی اتیل پیروات بر آسیب ناشی از این هیپوکسی بود. از این رو در تحقیق حاضر تعداد 30 سر موش سوری نر بالغ 25 تا 30 گرمی در 3 گروه مورد استفاده قرار گرفتند. گروه کنترل دریافت کننده سرم فیزیولوژی، گروه دریافت کننده سدیم سیانید با دوز mg/kg 2 هر 24 ساعت یک بار به صورت تزریق داخل صفاقی و گروه دریافت کننده سدیم سیانید با دوز mg/kg 2 به همراه اتیل پیروات با دوز mg/kg 40 به صورت تزریق روزانه داخل صفاقی به مدت 35 روز دریافت نمودند. پس از پایان دوره تجویز، پس از بیهوشی خونگیری از طریق قلب انجام و متعاقب آسان کشی نمونه های سرمی جهت آزمایشات سرمی، نمونه های اسپرم جهت آزمایشات بررسی اسپرم و IVF و نمونه های بافتی نیز پس از جدا سازی در داخل محلول بوین فیکس شده و پس از انجام برش های پارافینی با رنگ آمیزی های هماتوکسیلین- ایوزین مورد بررسی هیستومورفومتری قرار گرفتند. نتایج نشان دهنده کاهش معنی دار کیفیت اسپرم و توان باروری، کاهش فاکتورهای TDI ، RI و SI و تعداد سلول های لیدیگ، کاهش توان آنتی اکسیدانتی و افزایش میزان پراکسیداسیون چربی ها درگروه های دریافت کننده سدیم سیانید بود (05/0>P). این در حالی بود که استفاده از اتیل پیروات به عنوان یک آنتی اکسیدان قوی به خوبی توانسته بود اثرات سوء حاصل از هیپوکسی بافتی را جبران کند. بنابراین می توان نتیجه گرفت که اتیل پیروات قادر به خنثی نمودن عوارض ناشی از هیپوکسی بافتی در رابطه با پارامترهای بیضه می باشد.