بررسی میزان IL-1β ,TNF-α و اصطکاک درمدل استئوآرتروز غیرتروماتیک مفصل زانو درخوکچه هندی

اهداف:

 استیوآرتروز شایع ترین نوع آرتریت مفصلی و از مهم ترین علل درد و ناتوانی در بزرگسالان است. در مطالعه حاضر میزان سیتوکین های التهابی IL-1β و  TNF-α و میزان اصطکاک مفصل پس از القای آرتروز غیر تروماتیک در مفصل زانوی خوکچه هندی بررسی شده است.

بیست و چهار سر خوکچه هندی نر سفید بالغ، نژاد دانکین-هارتلی به صورت تصادفی به دو گروه استیوآرتروز (OA)  و کنترل (12 سر در هر گروه) تقسیم شدند. القای مدل غیر تروماتیک استیوآرتروز به وسیله تزریق مونو یدو استات mg/kg, MIA) 3) در مفصل زانو انجام شد. محیط مفصل ابتدا و بعد از 30 روز از تزریق MIA، اندازه گیری شد. پس از قربانی کردن حیوان در روز 30، میزان سیتوکین های IL-1β و TNF-αدر غشای سینویال و اصطکاک مفصل زانو در در دو گروه اندازه گیری شد. در گروه کنترل هیچ تداخلی انجام نشد و ارزیابی ها در مفصل زانو، بعنوان نمونه کنترل ، انجام شد.

القای استیوآرتروز سبب افزایش معنی دار تورم مفصل نسبت به گروه کنترل شد (P<0.05) .  30 روز پس از القای استیوآرتروز، اصطکاک مفصل در حرکات فلکشن و اکستنشن نسبت به مفصل زانوی سالم در گروه کنترل افزایش معنی دار نشان داد (P<0.05). در گروه OA، سطح IL-1β و TNF-α نسبت به گروه کنترل به صورت معنی داری بالاتر بود (P<0.001).  همبستگی مثبت بین سطح  IL-1β،TNF-αو پارامترهای اصطکاک مفصل مشاهده شد (P<0.01).  

استیوآرتروز غیر تروماتیک با افزایش سیتوکینهای التهابی و افزایش اصطکاک مفصل همراه است که در این شرایط حرکت مفصل موجب تشدید آسیب غضروف می شود.