مقایسه فعالیت الکترومیوگرافی عضلات منتخب اندام تحتانی حین اجرای لانچ به جلو و راست در بدمینتون بازان ‏زن نخبه و آماتور

به نظر می رسد میان بازیکنان آماتور و حرفه ای از نظر کینتیک حرکتی و میزان فشار کف پایی در حین اجرای حرکت لانج، تفاوت هایی وجود دارد. هدف از مطالعه ی حاضر بررسی تفاوت الکترومایوگرافی عضلات منتخب اندام تحتانی در حین اجرای حرکت لانج در دو گروه آماتور و حرفه ای می باشد.

10 بازیکن بدمینتون آماتور و10 بازیکن حرفه ای دختر به شیوه نمونه گیری در دسترس و هدفمند انتخاب شدند (گروه حرفه ای: سن 0/99±18/06، قد 5/45±165/2، وزن 2/79±57/50 و گروه آماتور سن 1/80±20/78، قد 6/69±165/00، وزن 5/50±55/50). از دستگاه الکترومیوگرافی (Electromyography; EMG) (16 کاناله، با قابلیت بی سیم، ساخت شرکت MYON  کشور سوییس) برای ثبت فعالیت الکتریکی عضلات ساقی قدامی، نازک نیی بلند، دوقلوی داخلی، دوقلوی خارجیل، پهن داخلی و پهن خارجی استفاده شد. آزمودنی های دو گروه، حرکت لانج را اجرا کرده و مقادیر میانگین مربع ریشه فعالیت عضلات در بازه زمانی 100 میلی ثانیه قبل از برخورد اولیه و 100 تا 200 میلی ثانیه بعد از برخورد اولیه پا به صفحه ی نیرو محاسبه شد. تحلیل داده ها با آزمون آماری t مستقل و من ویتنی با سطح معناداری 0/05 انجام شد.

در قبل از برخورد اولیه، فعالیت الکتریکی عضله ساقی قدامی  (0/006=p) در گروه آماتور و در فاز بعد از برخورد اولیه و فعالیت الکتریکی عضله نازک نیی بلند (0/002=p) در افراد آماتور نسبت به گروه حرفه ای به طور معنی داری کمتر بود. در فعالیت سایر عضلات تفاوت معنی داری مشاهده نشد (0/005>p).

با کاهش فعالیت عضله تیبیالیس آنتریور در فاز قبل از برخورد اولیه و کاهش فعالیت عضله پرونیوس لونگوس در فاز بعد از برخورد اولیه بازیکنان آماتور، می توان بیان داشت که گروه آماتور بیشتر در معرض آسیب پیچ خوردگی مچ پا هستند و طراحی تمرینات پشگیرانه برای آن ها ضرورت دارد.