ارتباط مقدار و نوع پروتئین های دریافتی از رژیم غذایی با میکروآلبومینوری: مطالعه قند و لیپید تهران

میکروآلبومینوری از عوامل خطر مستقل بیماری قلبی عروقی بوده و با عوارض بیماری های مختلف و مرگ و میر در ارتباط است. مطالعه ی حاضر به منظور بررسی اثرات احتمالی میزان و نوع پروتئین های رژیم غذایی بر میکروآلبومینوری در میان جمعیت بزرگسالان ایرانی شرکت کننده در مطالعه قند و لیپید تهران، انجام شد.

مواد و روش ها: 

بزرگسالان (1192 مرد و زن 19 تا 86 ساله) شرکت کننده در فاز ششم مطالعه ی قند و لیپید تهران (سال های 1396-1393)، که داده های تغذیه ای کامل داشتند، و غلظت میکروآلبومین ادرار برای آن ها اندازه گیری شده بود، با در نظر گرفتن معیارهای ورود، وارد مطالعه شدند. دریافت های غذایی؛ با استفاده از پرسش نامه بسامد خوراک اعتبارسنجی شده، ارزیابی شد. متغیرهای دموگرافیک، تن سنجی، فشارخون و بیوشیمیایی اندازه گیری شدند. جهت تخمین نسبت شانس میکروآلبومینوری (غلظت ادراری آلبومین 200-20 میلی گرم در لیتر)، از آزمون رگرسیون لجستیک تعدیل شده، برای متغیرهای مخدوش گر، استفاده شد.

میانگین (و انحراف معیار) سن افراد در ابتدای مطالعه 14/00± 44/96 سال و میزان شیوع میکروآلبومینوری 14/4 درصد بود. پس از تعدیل اثر متغیرهای مخدوش گر، نسبت شانس میکروآلبومینوری با هیچ یک از سهک های دریافت پروتئین تام، حیوانی و گیاهی ارتباط معناداری را نشان نداد (نسبت شانس و حدود اطمینان 95% میکروآلبومینوری در سهک سوم دریافت پروتئین تام، حیوانی و گیاهی نسبت به سهک اول، به ترتیب (2/05-0/57) 1/08، (2/09-0/67) 1/19، (1/88-0/56) 1/02 بود).

در این مطالعه، رابطه معناداری میان پروتئین تام دریافتی و پروتئین گیاهی با میکروآلبومینوری مشاهده نشد. منابع حیوانی پروتئین با افزایش خطر میکروآلبومینوری ارتباط داشتند، اگرچه این رابطه نیز از نظر آماری معنادار نبود.