بررسی رابطه بین اندازه دولت و نابرابری توزیع درآمد در ایران: رهیافت الگوی خودرگرسیونی برداری مارکوف سوئیچینگ

رابطه بین اندازه دولت و نابرابری توزیع درآمد یکی از موضوعات مناقشه انگیز در حوزه اقتصاد بخش عمومی است. بر این اساس و با توجه به اهمیت اثربخشی سیاست های توزیعی دولت در مبارزه با پدیده فقر و تعدیل فاصله طبقاتی، مطالعه حاضر با استفاده از رهیافت الگوی خودرگرسیونی برداری مارکوف سوییچینگ و داده های دوره زمانی 1396- 1348 به بررسی رابطه بین اندازه دولت و نابرابری توزیع درآمد در اقتصاد ایران پرداخته است. یافته های این مطالعه ضمن تایید دیدگاه همیلتون نشان می دهد که رابطه بین اندازه دولت و نابرابری توزیع درآمد در اقتصاد ایران یک رابطه خطی نبوده و اساسا تحت تاثیر مقتضیات زمانی قرار داشته است. همچنین، یافته ها نشان می دهند که تنها در رژیم صفر (دوره زمانی 1362-1348) یک رابطه علی یک طرفه مثبت از نابرابری توزیع درآمد به سمت اندازه دولت وجود داشته، در حالی که در رژیم یک (دوره زمانی 1396- 1363) هیچ نوع رابطه علی بین دو متغیر تحت مطالعه مشاهده نشده است. به عبارت دیگر، می توان از تلاش در جهت بهبود وضعیت توزیع درآمد - در کنار وفور درآمدهای ارزی نفتی - به عنوان یکی از عوامل اندازه بزرگ دولت در دوره زمانی 1362- 1348 نام برد. همچنین، نکته حایز اهمیت دیگر این است که در هیچ یک از دو رژیم تحت بررسی، هیچ گاه اندازه بزرگتر دولت منجر به توزیع برابرتر درآمد در اقتصاد ایران نشده است.