بررسی عوامل مرتبط با آسیب پذیری در سالمندان استان خوزستان در سال 1398

"سندرم آسیب‏پذیری" یکی از مهم‏ترین سندرم‏های دوران سالمندی است که هزینه روانی و مالی فراوانی را برای سالمندان، خانواده‏ها و سیستم درمانی برجای می‏گذارد. از این رو هدف مطالعه حاضر تعیین عوامل مرتبط با آسیب پذیری در سالمندان استان خوزستان است.

روش مطالعه حاضر مقطعی است که در سال 1398 بر روی 540 نفر از سالمندان 60 ساله و بیشتر استان خوزستان به روش نمونه‏گیری تصادفی چند مرحله‏ای انجام شده است. داده ها براساس شاخص آسیب پذیری  با رویکرد تجمیع کمبودها، مقیاس حمایت اجتماعی، افسردگی سالمندان و چک لیست جمعیت شناختی جمع ‏آوری گردید. داده‏ها با روش‏های آماری ضریب همبستگی اسپیرمن، کای دو و رگرسیون لجستیک ترتیبی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

میانگین سنی سالمندان مشارکت‏کننده برابر با 72/8 +_ 61/72 سال و 56 درصد آنان زنان بودند. شیوع آسیب‏پذیری در این مطالعه 3/14 درصد و افراد در معرض آسیب پذیری 7/25 درصد بود. بر اساس یافته ‏ها، در تحلیل دو متغیره آسیب‏پذیری در میان زنان سالمند، کهنسالان، با تحصیلات پایین‏تر، بدون حمایت اجتماعی، دارای افسردگی، سالمندان تنها، سالمندان با سابقه مصرف داروی بالا و با سابقه بستری بیشترگزارش شده است (p<0/001). براساس رگرسیون لجستیک ترتیبی، با کنترل اثر همزمان متغیرها، در سالمندان مرد، سالمندان جوان، با سابقه مصرف کمتر از 5 دارو، بدون افسردگی و سالمندانی با حمایت اجتماعی بالا، میزان آسیب‏پذیری  بطور معناداری کمتراست (p<0/005).

با شناسایی به موقع سالمندان در معرض آسیب‏پذیری و مداخله مناسب بر اساس عوامل‏خطر مانند پلی‏فارمسی و فقدان حمایت‏اجتماعی می‏توان پیامدهای سندرم آسیب‏پذیری را کاهش داد.