بررسی مقایسه ای تاثیرآموزش گروهی برنامه توانمندسازی خانواده محور و برنامه شفقت ورزی به خود بر استرس ادراک شده و داغ اجتماعی مراقبین خانوادگی افراد مبتلا به بیماری صرع

صرع شایع ترین بیماری عصب شناختی با ماهیتی مزمن و ناتوان کننده است. این بیماری علاوه بر فرد مبتلا، اعضای خانواده وی را نیز درگیر می کند. پژوهش حاضر با هدف مقایسه تاثیرآموزش گروهی برنامه توانمندسازی خانواده محور و برنامه شفقت به خود بر استرس ادراک شده و داغ اجتماعی مراقبین خانوادگی افراد مبتلا به بیماری صرع انجام شده است.

در این پژوهش نیمه تجربی ازنوع پیش آزمون-پس آزمون، با نمونه گیری تصادفی ساده تعداد 60 نفر از مراقبین اصلی افراد مبتلا به صرع  در شهر کرد انتخاب و دردو گروه آزمایش و یک گروه کنترل قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها از  پرسشنامه های استرس ادراک شده کوهن و پرسشنامه داغ اجتماعی صرع استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با آنالیز واریانس با اندازه-گیری مکرر در نرم افزار آماری SPSS نسخه 20 انجام شد.

آموزش توانمندسازی خانواده محور و شفقت به خود در مقایسه با گروه کنترل توانسته بودند تغییرات معناداری در کاهش استرس ادراک شده  (0/001p<) و داغ اجتماعی (0/001p<) ایجاد نمایند.  همچنین بین میانگین نمره اثربخشی شفقت به خود با گروه توانمندسازی خانواده در استرس ادراک شده تفاوت معنادار وجود نداشت ولی در متغیر داغ اجتماعی تفاوت معنادار وجود دارد (0/05p<) و درمان شفقت به خود اثربخشی بیشتری نسبت به آموزش توانمندسازی خانواده محور در متغیر داغ اجتماعی داشت.

به طور کلی نتایج این پژوهش نشان داد که برنامه توانمندسازی خانواده محور و رویکرد شفقت به خود می تواند به عنوان  مداخلاتی موثر در کاهش استرس ادراک شده و داغ اجتماعی در مراقبین بیماران صرعی به کار رود.