مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و درمان وجودی بر افزایش انعطاف پذیری شناختی در سالمندان

برخوردار بودن از انعطاف پذیری شناختی افراد را قادر میسازد تا علاوه بر مقابله بهتر در برابر موقعیتهای استرس زا، کمتر دچار تنش شده، در برابر مشکلات از توانایی بالایی برخوردار باشند. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و معنادرمانی بر افزایش انعطاف پذیری شناختی در سالمندان صورت گرفته است.

روش پژوهش حاضر نیمه تجربی و طرح آن از نوع پیشآزمون-پسآزمون با گروه کنترل بوده است. جامعه آماری مورد مطالعه پژوهش حاضر شامل کلیه اعضای کانون بازنشستگان شهرستان بجنورد در سال 1399 بود که حداقل دارای سن 60 سال بودند. حجم نمونه در این پژوهش شامل 45 نفر بود که ابتدا به شیوه نمونه گیری هدفمند و جایگزینی تصادفی در سه گروه آزمایش 15 نفره) و گروه کنترل (15 نفره) قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامه انعطاف پذیری دنیس و وندروال) 15 نفره)، گروه آزمایش 2) 1 2010) بود. بسته درمانی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در 8 جلسه 90 دقیقهای و و درمان وجودی در 10 جلسه 90 دقیقهای) برای گروه های مداخله اجرا گردید. داده ها با استفاده از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار تحلیل آماری اس پی اس اس نسخه 22 انجام شد.

بسته درمانی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و درمان وجودی بر افزایش انعطاف پذیری شناختی شرکت کنندگان تاثیر گذار بود. همچنین از نظر مقایسه بین دو درمان در متغیر انعطاف پذیری شناختی با وجود تفاوت اندکی که وجود داشت، اما این مقدار تفاوت از نظر آماری بین دو رویکرد درمانی، معنادار نبوده است.

بسته درمانی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و درمان وجودی به ترتیب طی 8 و 10 جلسه 90 دقیقه ای توانست انعطاف پذیری شناختی افراد سالمند را افزایش دهد. بنابراین، به نظر میرسد انجام چنین مداخلاتی به نوبه خود میتواند زمینه بهبود عملکرد را در سالمندان در اکثر موضوعات و محورهای زندگی اجتماعی و روانشناختی فراهم نماید.