مقایسه ریواروکسابان و انوکساپارین درجلوگیری از ترومبوآمبولی عودکننده سیاهرگی در مبتلایان به سرطان های غیرهماتولوژیک، یک کارآزمایی بالینی

هپارین با وزن مولکولی کم به عنوان درمان اول در بیماران مبتلا به سرطان و ترومبوامبولیسم وریدی توصیه می شود، اما بسیاری از بیماران ترجیح می دهند آنتی کوآگولاسیون های خوراکی و غیرتزریقی مقرون به صرفه را استفاده کنند. ترومبوآمبولی وریدی یک بیماری بسیار شایع در بیماران مبتلا به سرطان است. از این رو هدف این مطالعه بررسی اثربخشی و ایمنی ریواروکسابان در مقایسه با انوکساپارین در بیماران مبتلا به سرطان و ترومبوامبولیسم وریدی می باشد.

این کارآزمایی بالینی تصادفی بر روی 50 بیمار مبتلا به سرطان های غیرهماتولوژیک و DVT یا VTE در بیمارستان امام خمینی اهواز از آبان 1398 تا فروردین 1399 صورت گرفت. افراد به طور تصادفی در دو گروه 25 نفره تحت درمان با ریواروکسابان (دوز mg 15 هر 12 ساعت در سه هفته ابتدایی و در ادامه دوز mg 20 روزانه خوراکی) یا انوکساپارین (دوز mg/kg 1 به صورت تزریق زیرجلدی هر 12 ساعت) قرار گرفتند و جهت بررسی ایمنی، عوارض و اثربخشی درمان به مدت شش ماه فالوآپ شدند.

یافته ها:

سه سرطان شایع شامل سینه (11 نفر، 22%)، کولون (10 نفر، 20%) و ریه (هفت نفر، 14%) بود. هیچ موردی از رخداد ترومبوآمبولی عودکننده مشاهده نشد. خونریزی زیاد تنها در یک بیمار (4%) از گروه انوکساپارین (05/0<P) و خونریزی کم نیز تنها در یک بیمار (4%) از گروه ریواروکسابان اتفاق افتاد (05/0<P). یک نفر (4%) در گروه انوکساپارین به دلیل تب و نوتروپنی فوت شد. اختلاف معناداری میان فراوانی DVT و PTE براساس سن بیمار (154/0=P)، جنسیت (430/0=P)، BMI (490/0=P)، بیماری زمینه ای (294/0=P)، سیگار (955/0=P)، نوع سرطان (527/0=P) و متاستازیک بودن سرطان (280/0=P) وجود نداشت.

نتیجه گیری:

اثربخشی ریواروکسابان کمتر از انوکساپارین نمی باشد، از این رو می تواند یک گزینه درمانی مناسب برای بیماران سرطانی غیرهماتولوژیک و ترومبوآمبولیسم وریدی باشد. با این حال، برای تایید این نتایج، به آزمایشات تصادفی و کنترل شده بیشتری نیاز است.