اثر بلوس آهسته رهش روی و سلنیوم و یا تغذیه روزانه نمک های این عناصر بر عملکرد میش های آبستن و بره های آن ها

هدف از این مطالعه، بررسی اثر بلوس آهسته رهش روی و سلنیوم و مقایسه آن با تغذیه روزانه این عناصر در اواخر دوره آبستنی و اوایل شیردهی، بر عملکرد میش ها و بره های آن ها بود. در فصل تولیدمثل تعداد 21 راس میش نژاد مهربان با میانگین وزنی 5/2 ± 55 کیلوگرم و اسکور بدنی 3-2/5، با استفاده از اسفنج، همزمان سازی فحلی شدند. در زمان خروج اسفنج، کلیه میش ها 400 واحد بین المللی PMSG (گنادوتروپین سرم مادیان آبستن) دریافت کردند و سپس با قوچ های نژاد افشار- برولا تلاقی داده شدند. 45 روز قبل از تاریخ مورد انتظار زایش، میش های آبستن به یکی از این سه گروه اختصاص یافتند: 1) تیمار شاهد 2) تیمار 20 میلی گرم روی و 0/2 میلی گرم سلنیوم در روز به صورت بلوس آهسته رهش 3) تیمار 20 میلی گرم روی و 0/2 میلی گرم سلنیوم به صورت تغذیه روزانه نمک این عناصر. مکمل سازی عناصر روی و سلنیوم در هر دو روش، باعث افزایش غلظت روی و سلنیوم پلاسما و فعالیت آنزیم های گلوتاتیون پراکسیداز و سوپر اکسید دیسموتاز میش ها در همه روزهای آزمایش و افزایش غلظت روی و سلنیوم در آغوز و شیر شد (0/05>p). مقدار هموگلوبین و تعداد گلبول های قرمز خون در هر دو گروه میش های دریافت کننده روی و سلنیوم نسبت به گروه شاهد بالاتر بود (0/05>p). در بره های حاصل از هر دو گروه میش های دریافت کننده روی و سلنیوم، غلظت پلاسمایی این عناصر و فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز در مقایسه با گروه شاهد افزایش یافت. مکمل سازی مادری عناصر روی و سلنیوم در هر دو روش، باعث افزایش وزن 20 و 30 روزگی و افزایش وزن روزانه (21 تا 30 روزگی) بره ها شد. به طور کلی، مکمل سازی روی و سلنیوم، باعث افزایش غلظت پلاسمایی این عناصر و فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی در میش ها و بره های آن ها و بهبود عملکرد رشد بره ها شد. بین دو روش بلوس و تغذیه روزانه عناصر تفاوتی مشاهده نشد. بنابراین به کار بردن بلوس ها به سبب سهولت استفاده از آن ها، توصیه می شود.