مقایسه تاثیر تکار درمانی با کشش استاتیک بر انعطاف پذیری عضله همسترینگ مردان ورزشکار

عضله همسترینگ، یکی از عضلاتی است که خطر آسیب ناشی از کاهش انعطاف پذیری آن، بالا می باشد. استفاده از مدالیته های گرمای عمقی، یکی از روش های بهبود انعطاف پذیری عضلات است. با توجه به اینکه تکار درمانی، روشی جدید برای تولید گرما در بافت های عمقی می باشد. این مطالعه با هدف مقایسه تاثیر کوتاه مدت تکار درمانی و کشش استاتیک بر روی انعطاف پذیری عضله همسترینگ در ورزشکاران انجام شد.

این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی یک سوکور بر روی 20 مرد ورزشکار انجام شد. نمونه ها به صورت تصادفی به دو گروه تکار درمانی به همراه کشش استاتیک (10 نفر) و کشش استاتیک (10 نفر) تقسیم شدند و به مدت سه جلسه تحت درمان قرار گرفتند. دامنه حرکتی فعال و غیر فعال باز شدن زانو و میزان جابجایی در آزمون نشستن و رساندن دست ها قبل از درمان، بعد از جلسه اول و بعد از جلسه سوم ارزیابی شدند.

میانگین دامنه باز شدن غیرفعال و فعال زانو (درجه) و میزان جابجایی در آزمون نشستن و رساندن دست ها (سانتی متر) بعد از جلسه سوم در گروه تکار درمانی به ترتیب 1/59±72/10 و 1/49±71 و 2/39±35/20 و در گروه کشش استاتیک به ترتیب 1/49±70/70 و 1/05±69/70 و 1/61±34/80 بود. نتایج این مطالعه نشان داد که در هر دو گروه، دامنه باز شدن فعال زانو (0/0001<P)، دامنه باز شدن غیرفعال زانو (0/004=p)، میزان جابجایی آزمون نشستن و رساندن دست ها (0/004=p) بعد از جلسه اول و سوم، بهبود معنی داری داشت. میزان بهبودی هر سه شاخص انعطاف پذیری در گروه تکار درمانی بیشتر از کشش استاتیک بود، اما تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه دیده نشد.

مطالعه حاضر نشان داد که تکار درمانی به همراه کشش استاتیک نسبت به کشش استاتیک به تنهایی، افزایش بیشتری در انعطاف پذیری عضلات همسترینگ ایجاد می کند.